Gyanpanchami

Author(s): Manek Bahen
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 226

(२१६ ) भेद ) ॥३४॥ अवस्थानो परिपाक थवाथी कमलवनमा 'महा हंसनी माफक जे भरपुर बुद्धि पामे ते सतेज पारिणामिकी' बुद्धि जाणवी.
१ कोइ सरोवरना कीनारे कमलना वनपा एक वृक्ष उपर हं. सोनुं टोळु रहेतुं हतुं, ते वृक्षना नीचे एक वेलडी उगी, ते वेलडी वृक्ष उपर चढवा लागी, त्यारे मोटा वृद्ध हंसे पुत्रपौत्रादिनो विनाश न थाय माटे पुत्रादिपरिवारने कह्यु के-'आ वेलडीने चांचथी तोडी नांखो, नहितो आपणुं मरण थशे.' त्यारे नाना तरुण वयना हंसो हांसी करता बोल्या-आ वृद्धने तो अहीं शाश्वत रहेवू लागे छे ? त्यारे वृद्ध चूप थइने बेशी रह्यो.अनुक्रमे वेलडी वधती वधती वृक्ष उपर चढी.एटले एक शीकारीए ते वेलडी- अवलंबन करी वृक्ष उपर चडीने जाल पाथरी. बहार गयेला हंसो आवीने बेठा एटले ते जालमा सपडाया. पछी तेमणे वृद्ध हंसने पुछयु के-' हवे कांइ जीववानो उपाय छे ? ' वृद्ध हंसे कहा, 'मैं प्रथमज कडं हतुं हवे काइ उपाय नथी ! ' छेवट बीजा हंसोए घणुं विनव्या त्यारे वृद्ध हंसे कह्यु के-' तमे सौ शब जेवा थइने पडी रहो, नहितो आ शीकारी डोक मरडीने मारी नांखशे.' सर्वे ते प्रमाणे रह्या. शीकारीए आवीने जोयुं एटले बधाने मरेला जोइ नीचे नांखी दीघा. एटले वृद्ध हंसे कह्यु हो उडी जाओ' एटले बधा उडी गया. आ दृष्टान्तमां वृद्ध हंसने अवस्थानी परिपक्वताथी वेल. डीथी मरण- ज्ञान, वेलडी तोडवी ए बचवानो उपाय, छेवटे मृतक जेवा रहेवाथी जीवननो उपाय-ए सर्व ज्ञान थयुं.