________________
નશીબ બે ડગલાં આગળ
૧૦૯
જગતના વ્યવહાર જ એવા મની ા છે, તે નિયાઁન માનવ આજ ધરતી ઉપર ભાર જેવા લાગે છે. આજ મારી પણ એવી દુર્દશા થઈ છે. મારી પાસેનું તમામ ધન અ.જ લૂંટાઇ ગયુ` છે. ચાર તેને ચારી ગયા છે. આજ હું ગરીબમાં ગરીમ .
વળી મારાં વસ્ત્રા પણ સાવ મેલાં ને ગંદાં થઈ ગયાં. છે. રસ્તાના રઝળપાટ ને આવી પડેલી આપત્તિની ચિ'તાથી શરીર પણ સાવ કંગાલ અની ગયુ છે.
હું શું કરું? શું ન કરું? શું મારે હવે ઘરેઘરે ભિખ માંગવી પડશે ? ના, ના, ભિખ તે હું નહિ જ માંગુ ? તે હું શું કરું ?
આમ ધનના અને પેાતાની ગરીમાઈના વિચાર કરતાં. ફરી એ કના વિચારે ચડી ગયા :
હું ખરેખર મારું' આ દુઃખ ને દઈ તે જ્ઞાનીએ જ જાણી શકે તેમ છે. તેએ જ કહી શકે કે આજ હું મારા કયા પાપેાનું પરિણામ ભાગવી રહ્યો છું.
આ બધી કર્મની જ વિટંબના છે. પૂર્વ જન્મમાં જેવાં કર્યાં કર્યાં... હાય તેવાં જ શુભ અશુભ ફળ આ ભવે ભગવવાં પડે છે. આથી વૃથા ચિંતા શું કરવી?
ક રાજાએ કાઈને ખાકી નથી રાખ્યા. મેાટા મેટા ચમરખ ધી અને શાહશહેનશાહેાની પણ તેણે પરવા નથી કરી અને પેાતાના સમતાલ ન્યાય તાન્યા છે.
રામચંદ્રને વનવાસ અપાવ્યે, મલીરાજાને 'દીવાન
