________________
રે! આ સંસાર !!
૪૧૭
મહામૂલા મેઘા સમય વ્યતીત થઇ રહ્યો છે. જીવન એક એક પળ પસાર કરતુ ધીમી ને ચાક્કસ ગતિએ મૃત્યુ તરફ ધસી રહ્યું છે.
કેને ખખર આ જીવન કયારે કાળના કાળિયા બની જશે? એ જીવન પૂરુ થાય એ પહેલાં જ મારે આ સંસારના ત્યાગ કરી દેવા જોઈએ. સંસારની મમતાને ફગાવી દેવી જોઈ એ. દેહના માહને નાશ કરી નાંખવા જોઈ એ. આ જ પળ છે. આ જ ક્ષણ છે. જીવનને સાક કરી લેવાની આ જ ઘડી છે.
હવે મને વિલંબ ન ખપે...' સૌંસારની અસારતાથી વિચાર કરતા ભીમસેન સપરિવાર રાજમહેલમાં પાછે ફર્યાં.
રાજમહેલમાં પાછા ફ્લે। ભીમસેન ભીમસેન ન હતા. લાંખી ઊંઘમાંથી જાગ્રત થયેલા એ આત્મા હતા.
રાજમહેલ હવે તેને ખૂંચવા લાગ્યા. ભવાના ખંધનમાં આંધનાર એ કેન્રખાના જેવા લાગ્યા. અને જાણે પાતે એક મોટા મંદીખાનામાં આળ્યેા હૈાય તેવા ભાવ એ અનુભવવા લાગ્યા.
પેાતાની આત્મભાવનાની વાત કરતાં તેણે સુશીલાને કહ્યું : દેવી ! મને આ સસાર હવે ખારા ઝેર લાગે છે. ઘણા વરસા એ ઝેર પીધું. એ ઝેરની મને હવે અકથ્ય અકળામણ થાય છે.
ભોગ વિલાસથી ખરડાયેલા આ દેહની હું શુદ્ધિ કરવા
ભી–૨૭
