________________
બાંધવ બેલડી
- ૩૨૯ - “ ઊઠો, હરિષણ ! ઊઠે. તમારે આત્મા રડી રહ્યો છે
એ જ ઘણું છે. બહારના આંસુને લૂછી નાંખે અને એ કડવી યાદને ખંખેરી નાંખો. કારણ આપણે સૌ સ્વકર્માધીન છીએ. કમને એ મંજુર હશે કે તમને અમારા દુઃખના નિમિત્ત બનાવ્યા. પણ તેથી શું? અમારે અમારા કર્મ ભેગવે જ છુટકો થાત. જે થયું તે સારું થયું એમ સમજે. અમને અનેક પ્રકારના, અનુભવ મળ્યા. જાતજાતના માણસે, વિવિધ દેશોને તેથી અમને પ્રત્યક્ષ અનુભવ થયો. કર્મની લીલાને અમે પરચો જોયો. તમારા અશુભ ઈરાદાથી અમને તો શુભ જ થયું છે. સુખ, દુઃખ તે જીવનમાં આવ્યા જ કરે તેમાં તમારે શું વાંક ? - ઊંઠો ! સ્વસ્થ બને અને તમારા વડીલ બંધુના કામમાં મદદ કરે. સુશીલાએ દીયરને ભૂતકાળ ભૂલી જવા સમજાવ્યો.
દેવસેન અને કેતુસેને પણ કાકાને પ્રેમથી બોલાવ્યા. બંને કાકાને પગે લાગ્યા. | ‘પૂજ્ય કાકા ! આપ તે સુજ્ઞ છે, વિદ્વાન છે, શૂરવીર છે, તમારા જેવા ભડવીર જે આમ રડશે તે પછી અમારા જેવા નાના બાળકનું શું થશે? હવે તે તમે જ અમારા જીવન ઘડવૈયા છે. અમને રાજની તાલીમ આપે. રાજધુરાને યોગ્ય એવા સંસ્કારનું અમારામાં સિંચન કરેશે.”
. સૌને વાત્સલ્યભાવ અને સ્નેહ જોઈ હરિફેણનું સંતપ્ત અને પાપના ભારથી પીડાતું હૈયું શાંતી અનુભવવા લાગ્યું.
