________________
૪૦૪
ભીમસેન ચરિત્ર મતિને પાપભીરૂ આત્મા ધ્રુજી ઊઠયે. પોતે જે છળકપટથી અલંકારે લઈ પાપ સેવ્યું હતું, એ પાપને યાદ કરતાં બંનેને આત્મા પસ્તાવો કરવા લાગ્યા.
“અરર ! અમે ભાન ભૂલી આ કેવું મહાપાપ બાંધી દીધું ! હે પ્રભો ! હવે અમે આ પાપથી ક્યારે છુટીશું ?
બંનેએ ખૂબ જ ઉત્કટ ભાવથી પિતાના પાપની નિંદા કરી. એ અલંકારે વિદ્યમતિને પાછા આપી દીધા. તેઓની ખરા અંત:કરણથી ક્ષમા માંગી.
પસ્તાવા અને ક્ષમા ભાવનાથી તેઓનું આ પાપ હળવું બન્યું. કર્મને બંધ ઢીલો પડશે.
ત્યારપછી તેઓ બંને વિશેષ પ્રકારે ધર્મ કરવા લાગ્યા. પરંતુ તેઓ હજી જોઈએ તેવી એકાગ્રતાએ ધર્મ કરી શકતા ન હતા. તેમનું મન હજી બરાબર ધર્મવાસિત બન્યું ન હતું. આથી શેડા જ દિવસોમાં તેઓ સંસારના ભોગવિલાસમાં ફરી ડૂબી ગયા.
એક દિવસ કામજિત પ્રિયા સહ જળક્રિડા કરવા નગરથી ઘણે દૂર એક સરોવર આગળ ગયો.
આ સરવર ઘણું વિશાળ અને મનહર હતું. કમળાથી તે અપૂર્વ શેભા પામતું હતું. તેમાં જળચર પ્રાણીએ. પણ હતાં.
કામજિત તે સમયે તોફાને ચડયો હતો. તેની યુવાની ફાટ ફાટ થતી હતી. અને તે મસ્તીમાં આવી ગયા હતે. અંગેઅંગ તેનું થનગની રહ્યું હતું.
