________________
પા૫ આડે આવ્યા
તેના અલંકારો સાદા અને આ નાની રાણીના અલંકાર આટલા બધા ભવ્ય ને મોંઘા!
દાસીના મનમાં ઈષ્યને કીડે સળવળી ઊઠશે. તરત જ તેણે પ્રીતિમતિ પાસે જઈને વાત કરી ?
“રાણી મા ! રાણું મા ! તમે દેરાણીના-નાની રાણીને ૨હાર જોયે? શું તેના હીરાની ચમક છે!એકએક હીરામાં નાની રાણીના મુખકમળનું તેમાં પ્રતિબિંબ પડે છે !'
અને શું તેમના રત્ન કંકણ છે ! શું તેમના બાજુબંધ છે ! ઝાંઝરના ઝણકારમાંથી તે જાણે દિવ્ય સંગીતની સરદ નીકળે છે ! - એવા અલંકારે તે રાણી મા ! આપને જ શોભે! દાસીએ અલંકારોની પેટ ભરીને પ્રશંસા કરી. સાથે સાથે પ્રીતિમતિના મનમાં એમ પણ ઠસાવ્યું, કે એ અલંકારે તે માત્ર તમારાથી જ પહેરી શકાય. એવા ભારે ને મેંઘા, દિવ્ય ને ભવ્ય આભૂષણે પહેરી જે નાની રાણમા બહાર નીકળે, તે રાજરાણીને પ્રભાવ એટલો ઓછો થાય. એ અલકારે, તે મહારાણીને જ શોભે. અને માત્ર તેમનાથી જ એ આભૂષણે અંગ ઉપર રખાય.
દાસીએ એવી કુશળતાથી પ્રીતિમતિના કાનમાં વિષ રેડયું. અને તેનું મન એ અલંકારે કેઈપણ ભેગે મેળવી લેવા તલપાપડ બની ગયું.
કામજિત તેના ખંડમાં આવતાં જ તેણે અલકારોની
