________________
ગુરૂની ગરવી વાણું
४५ ખેલ્યો. ભંગીઓ એ ખાડો સાફ કરવા આવ્યા હતા. લલિતાગ મળમૂત્રને વિષ્ટાથી ખરડાઈ ગયો હતે. તે જીવતે હતે. પરંતુ તેને ભાન ન હતું. બેશુદ્ધ અવસ્થામાં પાણીના ધસારા સાથે એ બહાર ફેંકાઈ ગયે.
તેના ભાગે દયે એ સમયે ત્યાંથી તેની ધાત્રી ત્યાંથી પસાર થઈ. લલિતાંગને જોતાં જ તેણે પ્રેમથી સાફ કર્યો. સુંદર કપડાં પહેરાવ્યાં અને તેના ઘરે તેને મોકલી દીધો.
લલિતાંગને એટલે બધે કહે અનુભવ થયો હતો, કે તે હવે એવા પાપ કરવાની છે ભલી ગયો. અને એ પછી ધર્મકર્મમાં વધુ તત્પર બન્યો.
ફરી એકવાર લલિતાંગ ઘોડે ચઢી રાણીના મહેલ તરફથી પસાર થઈ રહ્યો હતો, ત્યારે રાણીએ તેને બેલા. દાસી સાથે નિમંત્રણ મોકલ્યું. . પરંતુ લલિતાંગ હવે ફસાવા નહોતે માંગતે. રાણીના રૂપમાં લુબ્ધ બની નરકની યાતના ભેગવવા ના હેતે ઈચ્છતે. રાણીના ઈજનને તેણે સ્પષ્ટ ઈન્કાર કર્યો અને દુઃખથી ઊગરી ગયે.
જ્ઞાની ગીતાર્થ ભગવંતે આ દષ્ટાંતને ઉપનય સમજાવતાં જણાવે છે કે, હે મહાનુભાવે ! આ લલિતાંગ કુમારને તમે જીવ જાણે. માનવ ભવ એ રાણું ચંદ્રાવતી જેવા છે. ઘણાં બધાં આકર્ષણે ને પ્રલેશનથી એ જીવને પિતા તરફ આકર્ષે છે, ખેંચે છે. પિતાની પાસે એ જીવને જકડી રાખે છે. અને જે દાસી છે તેને ભેચ્છા સમજે એ ઈચ્છા જીવને
