________________
૧૩૧
સુશીલાની અગ્નિ પરીક્ષા નીકળી આવ્યું. છતાંય સહિષ્ણુતા રાખી તે પાણી ભરીને ચાલવા લાગી. કેઈ દિવસે બેડું માથે મૂકીને એ ચાલી ન હતી. આથી ચાલતાં ચાલતાં પણ ઘણું છલકાવા લાગ્યું વસ્ત્રો બધાં ભીનાં થઈ ગયાં. બેડું પડી જશે તે ? આવી સતત ભીતિ સેવતાં એ મહામુશીબતે પાણી ભરીને ઘરમાં આવી. થોડીવારમાં તે તેની કેડ અને ડેક દુઃખવા આવ્યાં.
પાણીનું બેડું મૂકીને એ થાક ખાવા બેઠી, ત્યાં તે ચંડિકા બરાડી ઊઠી: “અરે રાણી સાહેબા! બેસી શેના ગયા? હજી તે એવાં દસ બેડાં પાણી ભરવાનાં છે. ત્યાર પછી ચૂલો ફેંકવાને છે. રસોઈ બનાવવાની છે. વાસણ માંજવાનાં છે. ઘર સાફસુફ કરવાનું છે. અનાજ વણવાનું છે. હજી તો આવાં અનેક કામ બાકી છે. ને તું બેસી શેની ગઈ છે. ઊઠ, ઊભી થા ! અને જલદી જલદી કામ આટોપ.” આમ એક પછી એક ભદ્રાએ કામ ચીંધવા માંડયાં.
સુશીલા એક પછી એક કામ કરવા લાગી. તેનાથી થાય તેટલી ઝડપથી એ સર્વ કામ પૂરાં કરતી હતી. પરંતુ ભદ્રાને એ જોવાની ફુરસદ જ કયાં હતી? તે તે પિતાની શેઠાઈમાં જ મસ્ત હતી. અને બેઠા બેઠા બધા હુકમો છોડે જતી હતી. વચમાં વચમાં એ તાડુકી પણ ઊઠતી ?
‘એ તેં કચરો સાફ કર્યો છે? તને તો આંખ છે કે ડેગા? આ જે અહીં કેટલો બધો કચરો રહી ગયે છે.
અરે! તું તે કેટલી બધી હરામ હાડકાંની છે ! આ વાસણ કેટલાં બધાં ચીકણાં રાખ્યાં છે ? જરા ઘસીને
