________________
વિધાતા! આમ કયાં સુધી?
૨૧૭ આ બે તે ભડવીર હતા. તેમાંય સ્વાર્થ માટે સાહસ કરવા નીકળ્યા હતા. ડર રાખે તેમને કેમ પાલવે? જંગલી સાપ, નાગ, ચામાચિડિયા વગેરેથી બચતા ને તેનાથી સાવધ બની તેઓ એક કુંડ આગળ અટકયા.
કુંડમાં ચળકાટ મારતે રસ ઉકળી રહ્યો હતો. તે એટલે બધે ગરમ હતો કે દૂર સુધી તેની અગનઝાળ લાગતી હતી. સાધુએ દૂરથી જ કંઈક મંત્રનો જાપ કર્યો. ભીમસેનને આંખ બંધ કરવા કહ્યું. જાપ પૂરે કરીને સાધુએ કહ્યું. તે વાહ, સ્વાહા. ભીમસેને પણ સૂચના મુજબ એ શબ્દોનું બે વાર પુનરાવર્તન કર્યું.
અગનઝાળ શીતળ લાગવા માંડી. સાધુએ બે ખાલી તુંબડાં કુડમાં બેળ્યાં. ગડડડ ગડગડ અવાજ થયો. એ સાથે જ ભીમસેને તેમાં તેલની ધાર ભેળવી. સાધુએ કંઈક મંત્રોચ્ચાર કર્યો. ફરી » સ્વાહાને સાત વાર બંનેએ નાદ કર્યો, અને ચારે તુંબડાં ભરીને બંને ગુફા બહાર આવ્યા.
વીર ભીમસેન ! આ તુંબડાંઓમાં સુવર્ણરસ છે. તેનું એક ટીપું લેખંડ પર પડતાં જ આખુંય લોખંડ સુવર્ણમાં બદલાઈ જશે. વસોની મહેનત બાદ મેં આ સિદ્ધિ પ્રાપ્ત કરી છે. તને હું સિદ્ધિ નહિ પણ આમાંથી એક તુંબડું આપું છું, તેને તું સદુપગ કરજે. તેનાથી તારી નિર્ધનતાને અંત આવશે.” સાધુએ ભીમસેન ઉપર કરુણા લાવીને કહ્યું. , “મહાત્મન ! આપની કરુણા અપરંપાર છે. આ
