________________
સજે શસ્ત્ર શણગાર
૨૮૫ દૂર ભગાડયા હતા. જેમ જેમ તેઓ તાલીમ પામતા ગયા. તેમ તેમ તેમનો વિચાર દઢ થતો ગયે, કે પિતે રાજગૃહી. પાછી મેળવીને જ જંપશે. અન્યાયને પોતે પ્રતિકાર કરશે. ને ન્યાયનું શાસન ત્યાં સ્થાપશે.
હવે તાલીમ પૂરી થઈ ગઈ હતી. કંઈ શીખવાનું બાકી નહેતું હતું. દેહ અને મનનું ઘડતર પૂરું થયું હતું. તેમનું મન હવે રાજગૃહી પાછી મેળવવા તલપાપડ બની રહ્યું હતું.
પિતાજી! આપ અનુજ્ઞા આપે તે અમે રાજગૃહ. ઉપર ચડાઈ કરીએ. દેવસેને એક સમયે કહ્યું.
દેવસેન ! તારી મહત્ત્વાકાંક્ષા હું સમજું છું. પણ આપણે ઉતાવળ નથી કરવી. પહેલાં આપણે ત્યાંના ખબર મેળવી લઈ એ. એ પછી જે કરવું હશે તે કરીશું.'
તે આપ આજે જ આપણા ગુપ્તચરને ત્યાં મોકલો. અમારાથી હવે ધીરજ ધરાતી નથી. ઘણે સમય કાકાને. અન્યાય સહન કર્યો. અમારે ન્યાય જોઈએ છે ને એ ન્યાય. કરાવીને જ અમે જપીશું. કેમ કેતુસેન ! તારું શું કહેવું છે?” દેવસેનની સાથે જ કેતુસેન પોતાની વાત કહેવા આવ્યા. હતા. આથી તેને વિચાર દેવસેને પૂછયે.
“મારું પણ એ જ કહેવું છે પિતાજી ! અન્યાય કરનાર તે ગુનેગાર છે જ. પણ તેને દીનભાવે સહન કરનાર પણ તેટલે જ ગુનેગાર છે. કેતુસેને દેવસેનની વાતને ટેકો આપે..
એમ જ થશે દીકરાએ ! એમ જ થશે. આપણે
અને
આ જ કારણ કે
