________________
રહ૪
ભીમસેન ચરિત્ર પિતાના સ્વામીને ખૂબ જ વ્યગ્ર ને વ્યથિત જોઈ સુશીલાએ જ પૂછયું :
- “ આજ કાલ આપ આમ આટલા ઉદાસ કેમ જણાઓ છે? શું તપને લીધે કંઈ આપને અશાતા તે નથી જણાતી ને ?'
ના, દેવી! તપના પ્રભાવથી તે મારા તમામ પરિતાપે ઉપશમ પામ્યા છે. મારી ઉદાસી તો આ કળશને લઈને છે. શું આ નગરમાં કોઈ વિશુદ્ધ શીલવતી નારી જ નથી ?” ભીમસેને ચિંતા વ્યક્ત કરી.
ના. એવું તો ન જ બને. પણ એવાં ઝેરનાં પારખાં કેણ કરે?” સુશીલા સ્ત્રી હતી. સ્ત્રીની શરમ ને સ્ત્રીના ભયને એ જાણતી હતી. આથી જ તેણે કહ્યું : “પણ કંઈ વાંધો નહિ. હું દેવસેન અને કેતુસેનને લઈ કાલે મંદિર પ્રવેશ કરીશ. જગત પણ ભલે જાણી લે કે રાજગૃહી નરેશની પત્ની સતી છે કે અસતી.'
“ના દેવી ! ના. એવું ન બેલે. તમે તે સતી જ છે. મને પૂરેપૂરી શ્રદ્ધા છે. તમારા પ્રવેશથી જરૂર એ કળશ સ્થિર થઈ જશે.” ભીમસેને શ્રદ્ધાથી કીધું.
“મારુ એ અહોભાગ્ય છે કે આપને મારા પર એવી શ્રદ્ધા છે. પરંતુ એ શ્રદ્ધાને મારે આ કેસેટીએ ચડાવવી જ રહી. સુશીલાએ દઢતાથી કીધું.
બીજે દિવસે તે સારા ય નગરમાં આ વાત પ્રસરી ગઈ. જિનાલય આગળ તો માનવ મહેરામણ ઉમટયે હતે.
