________________
સુશીલાના સસાર
૧૭૫
આખું દૃશ થઈ ગયું હતું. તેના ઉપર ઢાંકેલા વસ્ત્રો ખરાખર ન હતાં. ઘણી જગાએથી તે ફાટેલાં હતાં અને સુશીલાના એક વખતના અપ્રતિમ સૌન્દ્રયની ચાડી ખાતાં હતાં.
ભીમસેને જોયું. સુશીલા નહિ પણ સુશીલાનું જીવતું હાડપિંજર સૂતુ' હતુ', તેના હૈયાએ ભારે નિશ્વાસ નાખ્યા.
ધ્રુવસેન અને કેતુસેનના દેહનુ' વર્ણન તે। કહ્યું જાય તેવું નહેાતુ, અનેનાં ડાચાં સાવ બેસી ગયાં હતાં. છાતીની એક એક પાંસળી ગણી શકાય તેવી હતી. ઉઘાડા શરીરે અને ફૂટીયું વાળીને સૂઈ રહ્યા હતા અને પવન સતત ફૂંકાઈ રહ્યો હતા. શિયાળાના ઠંડા પવન કોઈની પણ શરમ ભરે? ઠંડી હવાથી અને ધ્રૂજી રહ્યા હતા. સુશીલાને દેહ પણ ઠંડીથી કાંપતા હતા.
ત્યાં કેતુસેન અમુકીને જાગી ઊઠયેા. ‘મા ! મા !’ એમ કહી રડવા લાગ્યું.
કેતુના રડવાથી સુશીલા પણ જાગી ગઈ. દેવસેન પણ એઠો થઈ ગયા.. સુશીલાએ કેતુસેનને ગેાદમાં લેતાં વ્હાલથી પંપાળી પૂછ્યું : ‘શું થયુ. એટા ! કેમ રડે છે ??
'
· મા! મને ભૂખ લાગી છે, કંઇ ખાવાનું આપને’ “ બેટા ! અત્યારે કંઈ ખવાય? હજી તેા રાત ઘણી આકી છે. સવારે આપીશ હાં, સૂઈ જા મારા લાલ ! સૂઈ જા. ' સુશીલાએ કેતુસેનને થાબડચેા.
(
ના, મા! તું જૂઠું ખેલે છે. કાલે પણ તેં એમ જ કી' હતું. આજે સવારથી તે અત્યારસુધી તે મને કઇ જ
