________________
૨૭૨ "
ભકતામરહસ્ય.
કથા પંદરમી * *
[[પદ્ય વીશમા અંગે] ગઈ સ્થામાં જેમનું વર્ણન કરી ગયા, તે શ્રી આર્ય ખપુટાચાર્ય તેમના યુગના મહામંત્રસિદ્ધ પુરુષ હતા. તેમણે ભક્તામરસ્તેત્રના ત્રેવીસમા પદ્યની પણ સાધના કરેલી હતી અને તેના પરિણામે તેમને દુષ્ટ વ્યંતરેને કબજે કરવાની. સિદ્ધિ સાંપડેલી હતી.
એકઠા તેઓ વિહાર કરતાં ઉજ્જયિની નગરીની સમીપે આવ્યા. ત્યાં એક વિશાળ ઉદ્યાન હતું અને તેના મધ્ય ભાગમાં ચંડિકાદેવીનું એક મંદિર હતું. આ ચંડિકાદેવી. હિંસા પ્રિય હોવાથી દરરોજ તેની સામે કેટલાય નિર્દોષ પશુ એને વધ થતું. તેથી એ ઉદ્યાનમાં ઠેકઠેકાણે લેહી, માંસ. હાડકાં તથા મરેલાં પશુઓના કલેવર પડેલાં હતાં.
હવે સાંજને સમય થઈ ગયે હતું અને રાત્રિ વ્યતીત કરવા માટે કોઈ સ્થાનની જરૂર હતી, એટલે આચાર્યશ્રી એ. ઉદ્યાનમાં મંદિરની નજીકના ભાગમાં સ્થિર થયા. કદાચ તેમની અગમચેતીભરી દષ્ટિએ તેમાં ઉપકારનું મહાન કારણ જોયું હશે, અન્યથા તેઓ આવા સ્થાનને પસંદ કેમ કરે?
રાત્રિને એકાદ પ્રહર વ્યતીત થયે હશે કે ચંડિકદેવી પ્રકટ થઈ અને પિતાના મંદિરની નજીક આ રીતે કાર્યત્સર્ગ ધ્યાનમાં ઊભા રહેલા સાધને જોઈને અતિ કેપ પામી.
