________________
૧૭
આ પ્રમાણે અનેક જાતનાં ખુશામત ભરેલાં વચને તેણે કહ્યા તથાપિ મેરૂપર્વતની ચુલિકાની જેમ મદનાવળી આર્યો પેાત!ના સત્વથી જરા પણ ચળાયમાન થયા નહી. જેમ જેમ પૂર્વ જન્મના સ્નેહવડે વિદ્યાધરકુમાર તેની આગળ કામવિકાર દર્શાવવા લાગ્યા તેમ તેમ તે ગુરુ સત્ત્વવડે શુભ ધ્યાનમાં વિશેષ આરૂઢ થતા ગયા. પછી મેહથી મૂઢ થયેલા તે વિદ્યાધરકુમાર તેને અનુકૂળ ઉપસગ કરવા લાગ્યા, તેવામાં તે તેને નિળ કેવળજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું. એટલે દેવતાઓએ આવીને કેવળજ્ઞાનને મહાત્સવ કર્યા; અને તેના મસ્તક ઉપર પુષ્પની વૃષ્ટિ કરી. તે જોઈ વિદ્યાધરકુમાર હૃદયમાં વિસ્મય પામ્યા છતા તેમના મુખની સામું જોઇ રહ્યો. અવસરે કેવળી ખેલ્યા કે-“તું પ્રથમ ખેચર થઇને પાછે મારી સાથે દેવલેાકેમાં પણ વસ્યા હતા, ત્યાંથી ચ્યવીને પાછા ખેચર થયા છે; તથાપિ તુ' મારી સ્નેહને છોડતા નથી; પરંતુ હે મહાશય ! હવે સ`સારના કારણરૂપ માહુને છેડી દે, અને એકચિત્ત થઇને ધર્મને વિષે ઉદ્યમ કર.”
આવા કેવળીનાં વચને સાંભળીને તેને પૂર્વ જન્મના સંબંધ યાદ આવ્યેા. તેથી તત્કાળ તે સંવેગને પ્રાપ્ત થયા અને તેણે પેાતાના કેશના પેાતાના હાથે જ લેચ કર્યા. પછી કેવળીના ચરણમાં નમીને એલ્ચા કે હું ભગવતી ! તમે અંગીકાર કરેલ વચન સત્ય કર્યું છે. વળી મને પ્રતિષેધ પમાડીને મારા પ્રત્યુપકાર પણ
..
કર્યા છે.'
