________________
હરી લઈશ તે પણ જીવિતથી અધિક એવું તે દ્રવ્ય કયાં છે? તે હું તને કહીશ નહીં.”
આ પ્રમાણેનાં પિતાનાં વચન સાંભળી અગ્નિની જેમ કધથી પ્રજવલિત થયેલા પુત્રે તેના પિતાના ગળા ઉપર પગ મૂકીને એ દાખે કે જેથી “આને મારા કરતાં દ્રવ્ય વધારે વહાલું છે તેથી મારે શું કામ રહેવું જોઈએ એમ અત્યંત ગર્વથી વિચાર કરીને તેના પ્રાણ તત્કાળ તેને તજી દીધે. તે મૃત્યુ પામીને પિલા નિધાનની ઉપર મેહ વડે સર્ષ થયે અને ત્યાં હમેશાં રહેવા લાગ્યા.
હવે પુત્ર પિતાને મારી વિલો થઈને ચિંતવવા લાગ્યું કે ખરેખર પુણ્ય રહિત છું, કેમકે મેં પિતાને મારી નાખે, તે છતાં મારૂં વાંછિત તે થયું નહીં, અર્થાત્ દ્રવ્ય તે મળ્યું નહિ.” આ પ્રમાણે મનમાં ખેદ પામતે અને દુખાગ્નિથી તૃપ્ત થયેલ તે શાખાથી ભ્રષ્ટ થયેલા વાનરની જેમ પોતાના આત્માને શાચવા લાગે.
પિતાનું મૃતકાર્ય કર્યા પછી કેટલાક દિવસ વિત્યા બાદ એક દિવસ સુરપ્રિય દ્રવ્યના લેભથી પેલા નિધિને સ્થાનકે આવ્યા. ત્યાં આવતાં જ તેણે પેલા સપને જે. તેના દાંતના અગ્રભાગમાં તેજે કરીને દેદિપ્યમાન રત્નાવળી હાર ગ્રહણ કરેલ હતો. તેને જોતાં જ સુરપ્રિય ક્રોધ અને લેભ યુક્ત થઈ ગયા અને કૃતાંતની જેવી દુકપ્રેક્ષા દૃષ્ટિએ તેની સામું જોવા લાગે. પેલે સર્પ પણ તેને જોતાં જ ભયથી શરીર કંપાવતે ભાગે; એટલામાં તે
