________________
૧૨૧ તમારો અપરાધ કર્યો છે તે સર્વ ક્ષમા કરે.” આ પ્રમાણે કહીને તેણે મુનિને વારંવાર નમન કર્યું. પછી મુનિએ આશિષ આપી, એટલે તે પૃથ્વીતળ ઉપર બેઠા. પછી દેવનાએ રચેલા સુવર્ણકમળ ઉપર બેઠેલા મુનિનાથે અનેક દેવતાઓ તથા પ્રજા વિગેરેની પર્ષદામાં તે રાજાને મધુર વચનથી કહ્યું કે “અજ્ઞાનથી અંધ થયેલે જીવ મેહરૂપ અટવીમાં પડ્યો છતે જ્ઞાનમાર્ગને પામ્યા વિના એવુ કયું દુખ છે કે જે દુઃખને તે પામતે નથી? અર્થાત્ ઘણાં ઘણાં દુખ પામે છે. અતિ કષ્ટકારી પાપકર્મથી પણ અજ્ઞાન મહા કષ્ટરૂપ છે કે જેના વડે આવરેલે જીવ હિત કે અહિતને જાણી શકતા નથી. હે રાજન ! સહાય વગરના એવા મને તું સહાયક થયે છે. તેમાં તારો જરા પણ દેષ નથી; તારી સહાયથી હું કર્મરૂપ શત્રુને હણને આવી સંપદાને પામે છું. હે નરવર! અદ્યાપિ તને ધન્ય છે, કેમકે તું દોષ કરીને પણ તેને પશ્ચાતાપ કરે છે. માટે તુ મનમાં ખેદ કરીશ નહીં. પાપન કરનાર પ્રાણી પણ પશ્ચાતાપથી તપત શરીરવાળે થવાથી શુદ્ધ થાય છે. જેમ હું પણ પશ્ચાતાપ કરવાથી જ પ્રતિબોધ પામે હતે.”
પછી રાજાના પૂછવાથી જેમને દિવ્ય જ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું છે એવા તે મુનિએ પિતાનું સર્વ પૂર્વ ચરિત્ર તેને વિશેષપણે કહી સંભળાવ્યું. એ પ્રમાણે મુનિએ કહેલું ચરિત્ર સાંભળીને પેલા પક્ષીને પિતાને પૂર્વ જન્મ સાંભરી
