________________
૧૦૯
આ ભરતખંડમાં દેવનગર જેવુ સુસૌમ્ય નામે નગર છે. તેમાં પેાતાના ખ'ધવરૂપ કુમુદમાં ચંદ્ર જેવા ચંદ્ર નામે રાજા હતા. તે રાજાને ગુણુના સમૂહરૂપ આભરણથી જેનુ શરીર વિભૂષિત છે એવી ગુણતારા નામે પ્રિયા હતી. ઉન્નત અને પ્રવર સ્તનવડે રમણીય એવી તે ખાળા જાણે કામદેવની પુત્રી હાય તેવી દેખાતી હતી. તેની સાથે વિષયસુખમાં આસક્ત મનવાળા રાજા ઈંદ્રાણી સહિત ઈંદ્રની જેમ નિગ મન થતા કાળને પણ જાણતા નહાતા.
તે નગરમાં સુંદર નામે એક વિખ્યાત શ્રેષ્ઠી રહેતા હતા. તેને સદનશ્રી નામે સ્ત્રી હતી અને સુરપ્રિય નામે પુત્ર હતા. તે પુત્ર સદા પૂ`કમના ઢોષથી પિતાને શત્રુની જેવા અનિષ્ટ હતા અને તે પિતા પણ પુત્રને તેવાજ અનિષ્ટ હતા, તેથી જ્યારે પિતા ઘરમાં આવતે ત્યારે પુત્ર બહાર તત્કાળ જતા રહેતા અને પુત્ર ઘરમાં આવતા ત્યારે પિતા બહાર જતા રહેતા હતા. એવી રીતે કલુષિત હૃદયવાળા પિતા પુત્રના કાળ વ્યતીત થતા હતા.
તેવામાં એક દિવસ પિતાએ પુત્રને કહ્યુ કે હે પુત્ર ! કોઈ દૈવયેાગથી આપણા ઘરમાં દ્રવ્યના નાશ થઇ ગયા છે, તેથી દ્રવ્ય મેળવવા માટે આપણે વિદેશ જઇએ. દ્રવ્ય વગરના પુરૂષ સારા વંશમાં જનમ્યા હાય તો પણ લઘુતાને પામે છે અને ગુણુરહિત (પણછ વિનાના) ધનુષ્યની જેમ પરાભવનું સ્થાન થાય છે. દ્રષ્ય વિનાના પુરૂષ ધર્મ, અર્થ, કામ અને મેાક્ષ એ ચારે વને સાધી શકતા નથી,
