________________
૫
રાજા પાસે દૂત કલ્યો. તે તત્કાળ તેની પાસે જઈ સંદેશ લઈને પાછો આવ્યો. તે બધા રાજાઓને કહ્યું કે
તમારા વચનથી ત્યાં ગયો અને મેં સૂરસેન રાજાને કહ્યું કે તમારી કન્યાએ અજ્ઞાનપણે મૂઢ બુદ્ધિથી આ ખેડુત વરેલે છે, માટે એ પસંદગી રદ કરીને ફરીવાર માત્ર રાજાઓને સ્વયંવર મેળો અને તેમનું સન્માન કરે.” આ પ્રમાણે મેં કહ્યું એટલે સૂરસેન રાજા બોલ્યો કે આમાં કાંઈ મારે દેષ નથી, સ્વયંવરમાં તે કન્યા જેને વરે તે પ્રમાણ થાય છે.” દૂતનાં આવા વચન સાંભળી સર્વ રાજાએ કોપાયમાન થઈને બેલ્યા કે “આ ખેડુતને મારીને રાજકુમારીને પકડી લ્યો, અને જે કઈ તેને પણ કરે તેને પણ હણ નાખે.”
આ પ્રમાણે મુકર કરીને તેઓએ ખેડુતને કહ્યું કે અરે! તુ આ કુમારીને છોડી દે.” તે સાંભળીને દેવતાએ જેનું સાનિધ્ય કરેલું છે એ તે ખેડુત કે પાયમાન થઈને બે કે “અરે મુખઓ ! એમ બેલતાં તમારી જીભ શતખંડ કેમ થતી નથી? જે કે તમે ઘણું છે પરંતુ મને તમે સંગ્રામમાં શું કરી શકવાનાં છે ? કેમકે એકલા સિંહને પણ સેંકડે શિયાળ શું કરી શકે છે? તે સાંભળી કે પાગ્નિથી પ્રજ્વલિત થયેલે અંડસિંહ પિતાના સુભટો પ્રત્યે બોલ્યા કે “અરે સુભટો ! આ દુષ્ટને હણ નાંખે અને તેની જીભને મૂળમાંથી તેડી લે.”
તેના વચનથી તે પુરૂષે જેવા તે ખેડુત ઉપર પ્રહાર
