________________
उपदेशतरंगिणी.
३५ रप्रचुए पण पोतानुं अर्ध देवष्य वस्त्र ब्राह्मणने आप्यु जे. जत्तम बुद्धिवान माणसे पोताना अपकारीपर पण विशेष प्रकारे दया करवी, केमके, दंशता एवा पण सर्पने श्री वीर प्रनुए प्रबोध को बे.
वली शुष्ध धर्मीपणुं तो दयाश्रीज शोले ने जेम आर्यसुहस्ति महाराजे संप्रति राजाना जीव रंकने यथेष्ट नोजनश्री संतुष्ट कर्यो हतो, तथा बेवटे ते रंक मृत्यु पामीने संप्रति राजा थयो, अने जैनधर्मनी घणीज उन्नति तेणे करी.
हवे अन्नदानपर श्रीरामचंजीन दृष्टांत कहे. रामचंतजीए वनवासश्री आवीने पोतानी प्रजाने पूज्यु के, तमारे अहीं धान्यनी तो सुलजता ने नी ? त्यारे लोकोए विचार्यु के, रामचंञजीने वनवासमां अन्न मलेळ लागतुं नथी, तेथी ते आवी रीते पूरे ने, एम विचारि तेउ हसी पड्या. पजी केटलाक दिवसो गयावाद रामचंञजीए पोतानी प्रजाने नोजनमाटे निमंत्रण कयु. सघला लोजनमाटे बेसी गया बाद रामचंञजीए रत्नोथी थाली नरीने ते ने पीरसी त्यारे तेढ कदेवा लाग्या के, हे स्वामी ! आवी रीतनी नवीन रसवती अमो खाइ शकता नथी. त्यारे रामचंजजीए कह्यु के, त्यारे तमोए ते वखते केम हांसी करी हती ? माटे तमो सांजलो के, जे धान्यनी उत्पत्ति उर्खन बे, अने जेनो क्ष्य तो दनदन प्रते वे एवा सर्व प्रकारना रत्नोमां पण उत्तम रत्नसरखं धान्य जे. केमके, प्राणो अन्नने आधिन ने, माटे ते अन्न सरखं रत्न आ पृथ्वीमां को पण नथी. आ पृथ्वीमां जल, अन्न, अने मिष्ट बचन एज उत्तम रत्नो, पण जवाहिर तो पाषाणरूप . उत्तम गायनो, स्त्री, कपूर, कस्तूरि, चंदन, अगर, सुवर्ण, रत्न विगेरे उपनोग वखते तो उत्तम लागे , पण तेमनो विरह थया बाद तो ते दुःखदाइ
