________________
५२
उपदेशतरंगिणी.
वली एवीज रीते कुमारपाल राजा एक दहाको पोताना गुरु श्री हेमचंद्राचार्यनी साथे शत्रुंजयपर जई चैत्यनां दर्शन करता हता, ते वखते हेमचंद्रजीए तेमनो डाबो हाथ फाट्यो हतो, ते जो कपर्दि कविए कहां के,
श्री चौलुक्य स दक्षिणस्तवकर: पूर्व समासूत्रित - प्राणिप्राणविघातपातकसखः शुको जिनेंाचनात् ॥ वामोऽप्येष तथैव पातकसखः शुद्धिं कथं मानयात् न स्पृश्येत करेण चेद्यतिपतिः श्री हेमचंद्रः प्रभुः ॥ १ ॥
अर्थ- हे चौलुक्यवंशना राजा कुमारपाल ! पूर्वे करेली प्राहिंसाथी पापिष्ट थलो तमारो जमणो हाथ तो श्री जिनेश्वर प्रजुनी पूजाथी शुद्ध एलो वे; अने तेवीज रीते तमारो डाबो हाथ पए के जे पापिष्ट हतो, तेने जो या महान आचार्य श्री हेमचंद्रजी ए स्पर्श कर्यो नहोत, तो ते पण शुद्ध क्यांथी यात? ते सांजली कुमारपालराजाए कपर्दि कविने घणुं प्रव्यापी संतुष्ट कर्यो.
वली तेज कीर्तिदानपर विशलदेवराजानी कथा कहे.
एक दद्दाको विशलदेवराजाए जोजन कर्याबाद हाथमां एक तृण लेने का रिसिंह नामना कविने कह्युं के, तमो आ तृनुं वन करो ? ने तेमां जो तमो चमत्कारिक जंगी थी वर्णन करशो, तो तमोने हुं बेवडो गरास पीश, अने तेम जो नहीं थाय, तो तमारो जे गरास बे, ते पण यांचकी लेश्श. ते सांकविराजे कांके,
कारोऽन्धिः शिखिनोमखा विषमयं श्वभ्रं दींडुर्मुधा माहुस्तत्र सुधामियं तु दनुजस्तत्रैव लीनातृणे ॥