________________
१६४
उपदेशतरंगिणी. जाणेज रूप श्रएला देवे ते सर्व सांगडे एकदम वाढी नांख्या. अने तेनो नारो बांध्यो. पनी ते नारो लेग्ने जेवा तेउँ बन्ने घेर श्राव्या केते समये मामीए पोताना यारमाटे उत्तम लोजन करी राख्यु हतुं; पठी जेवी ते यारने जोजनमाटे बेसाडे बे, तेवा ते मामोलाणेज बन्ने घरमां दाखल थया. तेउने आवता जोइ ते मुष्ट मामीए पोताना जारने ढोरनी कोडमां संताड्यो अने तेनापर घास नाखी दीधुं. नाणेजे पण पेलो सांगनो नारो ते यारपर नांख्यो. पनी मामो ज्यारे लोजनमाटे बेसवा लाग्यो त्यारे जाणेजे कह्यु के, हे मामाजी! तमो देवपूजा कर्याविना कम लोजन करो नगे ? त्यारे मामाए कह्यु के, निर्धनपणाथी ते सर्व कार्य हुँ विसरी गयो जं. त्यारे जिनपूजा विना लोजन न करवू एवं नियम नाणेजे मामाने आप्यु. पगी ते बन्ने ज्यारे लोजन माटे बेग त्यारे उष्ट मामीए तेउँने अत्यंत रसविनानुं जोजन पीरस्यु. ते जो नाणेजे कडं के, अरे ! वासणमा रहेली लापसी, दाल, जात विगेरे पीरसोनी ? ते सांजली मामीए ते नोजन पीरस्यां. पजी लोजन कर्या बाद जाणेजे कडं के, हे मामाजी! हवे तो चालो तो आपणे बजारमा जएं. ते सांजली मामाए कह्यु के, हजु तो आ सांगठमांथी अनाजना कणो कहाडवाना . ते सांजली नाणेजे मुशल लेश्ने ते नारापर जोरथी मारवा नाड्यु, अने तेथी अनाजना कणीाउँतो बुटा पड्या, पण अंदर रहेला ते उष्ट यारना हामकां खोखरां श्रश् गया. पनी नाणेजे मामीने कह्यु के, हवे तमो आ दाणा एकका करी लेजो? एम कही ते बन्ने बजारमां गया. त्यार बाद शेगणीए पोताना यारने तेमांथी कहाड्यो, तथा ज्यां रुधिर निकट्युं हतुं त्यां त्यां शंखनी चूर्ण दाबीने तेने पोताने घेर रवाना कर्यो. हवे ते जाणेजरूप गएला देवे हमेशां जिनपूजा- माहात्म्य देखाडीने, तथा
