________________
१२०
सूक्तमुक्तावली धर्मवर्ग
बे, माटे तेम कर नही. पठी बीजाए अनि प्राय आप्यो केअथाग (घणाऊंडा) पाणीमां वहाण राखी तेमां राजाने राखीये तो बचे, केमके तेवा वहाणमां वीजली पडती नथी. एवं सांजली एक प्रधान बोल्यो जे - ए वात पण कामनी नहीं, क्वचित ए वहाण मुबे तो एनुं एज, अर्थात् एक नही तो बीजुं पण विघ्न यावी पडवानो संभव बे. बेवट सुबुद्धि प्रधाने कर्तुं जे - महाराज ! एक महारुं वचन कबुल करो. ते ए के, "आजथी सात दीवस सुधी जिनराजनी सेवा जक्ति करो, तेने विषे तमारा चेतनने शुभ जावमां प्रवर्त्तावो, दान पुन्य करो, धर्मकाममां सावधान रहो, अने सिंहासन उपर आप ( राजा ) ने बदले काष्टमय यनी मूर्ति स्थापन करो . " या योजना सर्व प्रधान तथा राजाए मान्य करीने ते प्रमाणे सघलो जोग कर्यो. पछी निमित्तियाना जणाव्या प्रमाणे सातमे दीवसे वीजली काष्टनी मूर्ति उपर पडी तेथी तेनो नाश थयो राजा बची गयो. सर्वत्र श्रानंद फेलायो. जय जय शब्द थयो. निमित्तियाने घणुं द्रव्य थापी तेनुं दलीप मटायें. सर्व लोक खुशी यता पोतपोताने उद्यमे वलग्या. आ वातमां सार ए ग्रहण करवानो बे के, बुद्धिबले करी, उद्यम कर्यो तेथी मरण कष्ट नष्ट ययुं. माटे उद्यम करवो.
·
॥ उद्यम उपर बीजो ज्ञानगर्ज प्रधाननो प्रबंध ॥ एकदा राजा दरबारमां बेठो हतो, तेवामां एक निमित्तियो श्राव्यो. राजा पुब्धुं के, तद्दारा निमित्तशास्त्र उपरथी जोईने कड़े के थोडा समयमां कांई जाणवा जोग बनाव बनशे ? तेथे कयुंके, महाराज ! पंदर दीवसमां प्रधानने मत कष्ट पडशे. ते वात प्रधाने पण सांगली तेथी ते दरबारमाथी निमित्तियाने पातानी साथ लेईने घेर श्रव्यो नक्ति जुक्ति करी तेथे कष्ट पडवानुं कारण- निमित्त पुब्धुं निमित्तियो तेना वा पुत्रर्थी
·
Jain Educationa International
·
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org