Mahavira Charit

Author(s): Bechardas Doshi
Publisher: Prakrit Vidya Mandal Ahmedabad

Page 17

आ हुं तैयार ज छु, तमने ज्यां गमे त्यां चालो. पछी चित्रफलक लइने पोतानी स्त्री साथे ते नगरथी बहार नीकळ्यो. चित्रफलक बतावीने गावानी वृत्ति द्वारा भिक्षा मेळवतो ते देशांतरोमां भमवा लाग्यो. ज्यां ज्यां ते जतो त्यांना रहेवासी लोको पण पहेला जोयेला मंखनी पेठे आने आवेलो जोइने 'मंख आव्यो' 'मंख आव्यो' एम कहेवा लाग्या. आ रीते आ मंखली [पृ० ७ ] मंखे उपदेशेल पाखंडना संबन्धने लीधे 'मंख'ना नामथी प्रसिद्धि पाम्यो. हवे कोई बीजे वखते ते मंखलि मंख भमतो भमतो सरवण नामना संनिवेशमां पहोंच्यो. त्यां गोबहुल नामना ब्राह्मणनी गोशाळामां ऊतयों. त्यां रहेतां तेनी स्त्री सुभद्राने पुत्रप्रसव थयो; उचित समये तेनुं गुणनिष्पन्न एवं गोशाल नाम पाड्यु. ते क्रमे वधवा लाग्यो-मोटो थयो. तेनुं बाळपण वीती गयु. स्वभावे ते दुष्ट आचारनो हतो-आळवीतरो अने अटकचाळो तथा तोफानी हतो, एवा स्वभावने लीधे ते जातजातनां तोफानो करवा लाग्यो, कोइनी आज्ञामां के निर्देशमा रहेतो नथी. कोई तेने समजावे तो सामो द्वेष करे छे. वळी,
तेनुं सन्मान करवामां आवतां ते थोडी क्षणो माटे सरळ बनी जतो पण पाछो कूतरानी पूंछडीनी पेठे कुटिल-वांको ने वांकोथई जतो. १.
वैतालनी पेठे अनवसरे थाक्या विना बोल बोल करतो, मर्मवेधी वाणी काढतो, कूडकपटना भरेला एवा तेने जोईने तेना तरफ कोण कोण शंकानी नजरे नहीं जूए. २.
___www.jainelibrary.org