Mahavira Charit

Author(s): Bechardas Doshi
Publisher: Prakrit Vidya Mandal Ahmedabad

Page 132

१२७
त्यारे सिद्धार्थे तेने उत्तर आप्यो-भद्र ! ते जाते ज जे काई करेल छे तेनुं फळ तुं जाते ज भोगव. ते शा माटे नकामो बराडा पाडे छे. स्वामी पण थोडे दूर जईने 'गोशाळो लांबा काळना सुख-दुःखने सरखी रीते सहन करवानो साथी छे.' एम पक्षपातनी दृष्टिए तेनी (गोशाळानी) वाट जोवा लाग्या. आ वखते ते वरवहूना जोडाए जाण्यु के आ कोई अपलखणो, आ देवार्यनो पीठवाहक एटले पाछळ फरनारो हशे अथवा छत्र धरनारो हशे माटे ज ते एनी वाट जोतो निश्चळ ऊभो छे. माटे हवे आने-गोशाळाने-पड्यो राखवो ठीक नथी एम विचारीने तेमणे गोशाळाने छोडी मेल्यो. ज्यारे गोशाळो आवीने मळ्यो त्यारे जगगुरु चालवा लाग्या. चालता चालतां तेओ गोभूमिमां पहोंच्या. त्यां चारोपाणी सुलभ होवाथी गायो चरे छे माटे ते जगानुं नाम गोभूमि छे. गोशाळाने कजियो करवामां मजा पडे छे तेथी ते [पृ०७८] त्यां गोवाळियाओने कहेवा लाग्यो-अरे म्लेच्छो ! अरे गन्दा रूपवाळाओ ! आ मार्ग क्यां जाय छे ? गोवाळिया बोल्या-अरे पाखंडी तुं शा माटे विना कारण अमने भांडे छे ! ते (गोशाळो) बोल्यो-अरे दासीना पुत्रो ! अरे पशुना पुत्रो ! जो तमे विचारशो नहीं एटले मार्ग विशे कहेशो नहीं तो हुँ तमने सारी रीते भांडीश. तमने ए शुं खोटुं का छे ? तमे एवा ज म्लेच्छ जातना छो, शुं हुं खरी वात पण न कही शकुं ? तमारी मने शी बीक छे ? आ सांभळीने खूब भारे क्रोधे भरायेला ते गोवाळियाओए भेगा थईने पाटुओ वडे, मुक्कीओ वडे अने ढेफां पाणकाओ वडे तेने मारीने बांध्यो अने वांसनी झाडीमां फेंकी दीधो. पछी
___www.jainelibrary.org