________________
સાચો વીર
[સયમની વેદીપર આત્મસમર્પણની અમર કથા ]
એ
એક રાજકુમાર હતા. શું એનું રૂપ, શે એનેા પ્રભાવ, શેઢે એના પ્રતાપ ! એની ચાલમાં કેશરીની મર્દાનગી ભરી હતી. બાલ વયમાં રમત ગમતમાં શા એ બાળક યુવાન અવસ્થામાં આવતાં તે મહાન યેાષા તરીકે ખ્યાતી પામ્યા. એનું શરીર કસાયેલા લડવૈયા જેવું હતું. એનું માઢુ ભવ્ય અને પ્રતાપશાલી હતું. એને જોઈ વીરરમણીએ હૃદયથી પૂજતી. કુમાર હસતા ત્યારે તેના કળી જેવા ઉજ્જવલ દાંત ક્ષણભર જોનારને આકર્ષતા, એના હાસ્યમાં કઈક અકથ્ય ભાવા સમાયા હતા !
એના બાપને એ આંખની કીકી સમા એકના એક જ હતા. એક મ્હેન હતી પણુ એ તા રાજરાણી બની હતી, સાસરે જ રહેતી હતી. પિતાનું ઘર એકમાત્ર એનાથી જ ભરેલું લાગતું.
કેટલીક વાર એકાદ સામાન્ય દેખાતા નિમિત્તથી મનુષ્યના જીવનમાં અચાનક અણુધાર્યાં ફેરફાર આવી જાય છે. આ રાજકુમારના જીવનમાં પણ અચાનક ફેરફાર થવાનું કારણુ બન્યું: એક વાર એક સમ ધર્મગુરૂ ત્યાં આવ્યા અને હૃદયભેદઢ મનેાહર વાણીથી સોંસારની અસારતા વર્ણવી. એમની શૈલી એવી તો મેાહક અને હૃદયંગમ હતી કે ભલભલેા પીગળી જાય ! ગમે તેવું કાણુ હૃદય પણ પાણી પાણી થઇ જાય ! એમના ઉપદેશથી મેટા મેાટા રાજાએ રાજ્ય ત્યાગ કરી સાધુ થતા. યુવાન રાજકુમારે બધું મમત્વ મૂકી–રાજપાટ ાડી દીક્ષા લેવા તૈયાર થતા. મોટા મેાટા ધનદે મેટી વ્હેલાતા અને યુવાન પત્નીઓના મેહ છેડી સાધુપણું સ્વીકારવા આગળ થતા. એવા તા કાંઈક યુવાન નરનારીઓએ એ સમસૂરિપુંગવના ઉદ્દેશથી સંસાર છેડયા હતા. એ આચાર્યશ્રીનું નામ હતું ધર્માંધાષસૂર.
એ ધર્મધાપરની વૈરાગ્યમય દેશના સુણી યુવાન રાજકુમારને રાજ્યના માહ ઉતરી ગયેા. તેની સંસારની વાસનાએ દટાઈ ગઈ. એને બાહ્ય શત્રુઓ કરતાં આંતર શત્રુઓ વધારે ભયંકર લાગવા લાગ્યા. એમને જીતવાનાં શસ્ત્ર-જુદાં જ હતાં. તેમાં સામાન્ય શસ્ત્ર તા કામ લાગે તેમ હતાં જ નહિ, એને માટે તા તપ, સયમ, બ્રહ્મચર્ય અને ત્યાગનાં અમેધ શસ્ત્રોની જરૂર હતી.
એ જરૂરિયાત પૂરી પાડવા સયમ સિવાય ખીજો કાષ્ઠ માર્ગ ન્હાતા. જેને સંસાર ભેાગવવાના અનેક કેડ હતા એ બધાય કાડ જેમ મારલી સાંભળી નાગરાજ સ્થંભી જાય તેમ આ સુરિજીની વાણી સાંભળી થંભી ગયા. અને કાઈ પણ ઉપાયે માબાપને સમજાવી તેણે સાધુપણું સ્વીકારવાના નિશ્ચય કર્યાં.
For Private & Personal Use Only
Jain Education International
www.jainelibrary.org
