________________
અરે, અમારી સુભદ્રા તો તમને એવાં કેટલાંય રત્ન આપી શકશે.'
જો સુભદ્રાદેવી જેવું રત્ન અમારા ચક્રવર્તીને મળે તો અમે ધન્ય બની જઈએ,’ રાજદૂત ભોળપણનો ડોળ કરીને બોલતો હતો.
“હું રત્ન ? સુભદ્રાને આ રાજદૂતનું બોલવું સાંભળવામાં રમૂજ પડતી હતી. અરે ! રત્ન તો પાષાણ હોય, ને હું તો માણસ છું ! ભરતદેવને કોનો ખપ છે ?”
આપનો.’ મારો ?’ સુભદ્રાદેવીના મોં પર શરમના શેરડા પડ્યા. હાજી ! આપ અગર ભરતદેવની પાસે પધારો તો ....”
અરે! અમે તો તૈયાર છીએ.” વિનમિરાજે વચ્ચે કહ્યું.
‘તો આપને સુવર્તમાન આપું : ભરતદેવ છેક આપની સીમમાં જ આવી પહોંચ્યા છે અને આપને યાદ કરે છે. તો આપ શીધ્ર પધારો !”
અરે એનાથી રૂડું શું? અમે બાળપણમાં ખૂબ સાથે રમેલા, ખૂબ મજા કરેલી. સુભદ્ર, ચાલો, આપણે બધાં ભરતને મળવા જઈએ !”
‘તમે જાઓ ! અને તું?” હું નહીં આવું?' સુભદ્રાના મોં પર શરમની સુરખી છવાઈ રહી.
અરે ! તેં કેટલીય વાર હિમાવાન પર્વતની અધિત્યકામાં નીરખેલા એ પુરુષનાં મારી પાસે વખાણ કરેલાં. મને એક વાર એને જોવા માટે લઈ જવાનો તેં આગ્રહ પણ કરેલો. ને હવે શરમ આવે છે? નહિનહિ, તારે સાથે આવવું જ પડશે. પણ હાં.... અરે, નમિને પણ બોલાવો. એ આવે એટલે બધાં સાથે જઈએ.”
થોડી વારમાં પ્રભાતની મંદ મંદ લહેરો પર પ્રવાસ કરતું વિમાન ગગનવલ્લભપુરના અધિપતિ નમિરાજને તેડવા રવાના થયું. એ વખત દરમ્યાન વિનમિરાજ ભરતદૂતને અનેક પ્રકારના પ્રશ્નો પૂછી રહ્યા. એમાં ભાવ હતો, વાત્સલ્ય હતું, લાગણીનાં પૂર હતાં. સુભદ્રા મૌન રહીને આ વાર્તાલાપનો મીઠો રસ પી રહી. ભરતનું નામ આવતાં, ન જાણે કેમ, એ આપોઆપ અડધી અડધી થઈ જતી !
થોડી વારમાં ગગનવલ્લભપુર ગયેલું વિમાન પાછું ફર્યું, ને છલાંગો ભરતા નમિરાજ આવી પહોંચ્યા. સૂર્ય તો જાણે એક જ હતો, પણ એક પ્રભાતનો ૧૮૦ ચક્રવર્તી ભરતદેવ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
