________________
૨૫
અયોધ્યા યાદ આવે છે
भुवि किं नगराणि नो बहवः
किं न जनाश्च सन्ति वा । निजजन्मपुरे सजन्मभिः सह
: ચાત્ પ્રમવ: સ નાન્યત:0* ઉષાએ પૃથ્વી પર પહેલું ચુંબન ચોડ્યું કે વૈતાલિકોએ ગાન આરંભ્યાં. મીઠાં એ ગાન હતાં. મનને બહેલાવે એ એવા સૂર હતા.
પણ રે ! અનેક બંદીજનોની વચ્ચેથી એક બંદીજન આજ આવું કાં ગાતો હતો ? એના સૂર હૈયામાં વેદના કાં જગવતા હતા? માણસના શાંત મનને એ ખોવાયેલા જેવું કાં બનાવતા હતા ? સુંદર પ્રભાતે આવા હણાયેલા સ્વર કાં ?
ચક્રવર્તીની ઊંઘ આમેય ઓછી બની હતી, પણ આ બંદીજનના ગીતે તો એ સાવ ઉડાડી દીધી. ઊણા રાજવીને સાવ ઊણા બનાવી દીધા. એમના હૈયાનો મોરલો કોઈની યાદમાં ટહુકા કરી રહ્યો. શત્રુનો એક ઘા પણ જેણે પીઠ પર કદી પડવા દીધો નથી, એના અંતર પર આ સૂરાવલિના ઘા પર ઘા પડવા
* પૃથ્વીમાં કંઈ નગરોનો પાર છે ? ને માણસોનો પણ કંઈ તૂટો છે ? પણ પોતાની
જન્મભૂમિ અને પોતાની સાથે જન્મેલાના મેળાપનો જે આનંદ છે, તે બીજે ક્યાં છે?
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
