________________
૨૨
અતીન્દ્રિય બળ
યમરાજનેય થકવી નાખે એવું યુદ્ધ બાર બાર વર્ષથી ભરત અને મિવિનમિ વચ્ચે ચાલી રહ્યું છે, છતાં ન એનો કોઈ આરો છે, ન ઓવારો છે.
યુદ્ધ દિવસે દિવસે ઉગ્ર–અતિ ઉગ્ર બની રહ્યું છે.
પણ યુદ્ધ જેટલું ઉગ્ર બની રહ્યું છે, એટલાં હૈયાં કૂણાં બની રહ્યાં છે. ઘણી વાર ઉગ્ર હિંસામાંથી અહિંસા જન્મે છે. દેવી સુભદ્રા તો દિવસોથી પૂરું ખાતી નથી, પૂરું પીતી નથી; આખો દિવસ ભગવાન વૃષભધ્વજને ભજ્યા કરે છે, અને સહુને સન્મતિ મળે એમ ઇચ્છા કર્યા કરે છે.
નમિરાજ કહે છે : ‘રે ઘેલી છોકરી ! આ શું લઈને બેઠી છો ? યુદ્ધમાં તો હાથ હલાવવાનું કામ, પગ ચલાવવાનું કામ, જીભ ઊંચી-નીચી કરવાનું કામ, આંખને તીક્ષ્ણ-સુતીક્ષ્ણ રાખવાનું કામ; ત્યારે તું તો હાથ-પગ હલાવ્યા વગર, દિવસો સુધી મૌન રાખી, નેત્ર બંધ કરીને આ શું કર્યા કરે છે ? આથી શત્રુનો પરાજય થશે ખરો ? તારે સાવધ રહેવું જોઈએ; સર્વ પરિસ્થિતિથી વાકેફ રહેવું જોઈએ. કદાચ અમે ભરતની સામે ખપી જઈએ, તો યુદ્ધની આગેવાની તારે લેવાની છે !’
‘જુગ જુગ જીવો પિતાજી ને કાકાજી ! સંસા૨માં નમિ-વિનમિની જોડીને ખંડિત કરનાર કોઈ માડીજાયો હજી સુધી પાક્યો નથી.’ સુભદ્રાએ કહ્યું. ‘તો શું ભરત હારશે ?” નમિરાજે મુસદ્દીવટથી પ્રશ્ન કર્યો.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
