________________ જયદેવ ખંભાત જાય છે. મેનકાના આવાસે ચાલ્યો ગયો હતો. તે સમયથી જયદેવ મેનકાના સહવાસમાંજ રહેતો હતો અને તેનાં ધનથી મેજ-મઝાને ઉડાવતા હતે. કોઈ કોઈ વાર તેને પા યાદ આવતી હતી અને તેના અકારણ ત્યાગને માટે ઉંડે પશ્ચાત્તાપ પણ થતો હતો, પરંતુ મેનકાની જાળમાંથી છૂટવું, એ જયદેવ જેવા દુબળ હૃદયના જુવાનને માટે અતિ કઠિણ હતું. ચતુરા અને ચંચળા મેનકાએ તેને એવું તો જાદૂ કર્યું હતું કે તે મેનકાને આરાધ્ય દેવી માનીને તેની પૂજા કરતો હતો અને તેના વિના સમસ્ત સંસારને શુન્ય માન હતો. પરંતુ એમાં તેને શો દોષ ? દોષ માત્ર ગરીબ બિચારી પદ્માનાં ભાગ્યને હતો કે જેના યોગથી મેનકા તેની શકયનું કાર્ય સારતી હતી અને તેના પતિને પિતાના પ્રેમપાસમાં પકડી રાખતી હતી. જયદેવ અને મેનકા આ વખતે હાસ્યવિનોદની વાર્તા કરી રહ્યાં હતાં. કેટલીક વાર આડીઅવળી વાતે ચાલ્યા પછી મેનકાએ હસીને પૂછયું. “પ્રિય જયદેવ! તમારી પત્ની પદ્મા તમને કોઈ વાર યાદ આવે છે ખરી ?" જયદેવે મેનકાને એ પ્રશ્ન સાંભળ્યો અને તેણે તેના સામે જોયું. મેનકાનાં સુંદર મુખ ઉપર હાસ્યની છટા વિલસી રહી હતી. તેણે ક્ષણવાર રહી ઉત્તર આપ્યો. “એ પ્રશ્ન અત્યારે પુછવાનું શું કારણ છે, મેનકા ?" કારણ?” મેનકાએ નયનકટારીને સતેજ કરીને કહ્યું. “કારણે તો બીજું કાંઈ નથી. હું તે સહજ પૂછું છું કે તે તમને કોઈવાર યાદ આવે છે કે નહિ ?" કઈ વખતે યાદ તે આવે છે ખરી; પરંતુ નહિ જેવીજ” જયદેવે જવાબ આપ્યો. એમ કે ?" મેનકાએ જરા હસીને લંગમાં કહ્યું. “પિતાની પત્ની કેને યાદ ન આવે ભલા ?" હા, પણ તેથી તું કહેવા શું માગે છે?” જયદેવે સ્વાભાવિક ગુસ્સાથી પૂછ્યું. મેનકાએ તેના સામું જોયું અને તેના ખભા ઉપર પિતાને કમળ કર સ્થાપીને તે ખડખડાટ હસી પડી. જયદેવને ગુસ્સો ચાલ્યો ગયો અને તે પણ હસવા લાગ્યો. મેનમનાં હાસ્યથી ભોળા જયદેવ મહાત થઈ ગયો. .
