________________
૧૩૫
ભરહેસર-બાહુબલી સજ્ઝાય
ન
મોરા ગજ થકી હેઠા ઉતરો,-ગંજ ચઢે કેવલ ન હોય' એવા બેનના વચનોના મર્મથી બાહુબલીજીને પોતાની ભૂલ સમજાઈ. માનરૂપી હાથીનો ત્યાગ કરી તેઓશ્રીએ જ્યાં પ્રભુ પાસે જવા પગ ઉપાડ્યો, ત્યાં તો માને પણ સદા માટે પગ ઉપાડી લીધો. આ સાથે જ કેવળજ્ઞાન પ્રગટ થયું.
“ધન્ય છે આ મહાપુરુષને જેમણે અહંકારને જીતી કલ્યાણ સાધ્યું. તેમને વંદના કરી ઇચ્છીએ કે આપણો પણ માનનો ત્યાગ કરી, નમ્ર બની કેવલશ્રી માટે પ્રયત્નશીલ થઈએ”
રૂ. ગમવમારો - શ્રી અભયકુમાર
૨૫૦૦ વર્ષનાં વહાણા વહી ગયાં, છતાં આજે પણ વેપારીઓ બેસતાં વર્ષે ‘શ્રી અભયકુમારની બુદ્ધિ હો જો'ની માંગણીથી વર્ષનો શુભારંભ કરે છે. શ્રી અભયકુમાર વીરપ્રભુના પરમભક્ત મહારાજા શ્રેણિક તથા સુનંદાના અત્યંત તેજસ્વી, વિનયી, સૌજન્યશીલ, પ્રજાવત્સલ અને નિર્મળ સમ્યગ્દર્શનથી શોભતા જ્યેષ્ઠ પુત્ર હતા.
વ્યવહાર કુશળતા, પંડિતાઈ, રાજકાજની સૂઝ, સાધના માર્ગને દીપાવે તેવી નિર્મળતા તથા વચનાનુસારિતારૂપ સરલતાથી તેમની પારિણામિકી બુદ્ધિ શોભતી હતી. આથી જ વેપારીની જેમ વૈરાગી પણ તેમની બુદ્ધિને વાંછે છે.
અપ્રતિમ બુદ્ધિથી જ તેઓશ્રીએ બાળપણમાં ઊંડા ખાલી કૂવામાં ઉતર્યા વગર તેમાંથી વીંટી બહાર કાઢી, શ્રેણિક મહારાજાના મંત્રીપદને શોભાવ્યું હતું. આ મેધાવી મંત્રી અને વિનયી પિતૃભક્તે મગધરાજ્યને ભૌતિક અને આધ્યાત્મિક સમૃદ્ધિથી સુવિકસિત કર્યું હતું, અનન્ય ધર્મભાવના અને શાસન ભક્ત હોવાને કારણે તેમના રાજ્યમાં શાસનની રક્ષા-પ્રભાવના નિત્ય થયા કરતી. રાજગૃહીમાં જ્યારે અજ્ઞાની લોકો સર્વવિરતિધર કઠિયારાની નિંદા કરતા હતા, ત્યારે તેમણે કુશળતાથી સાધુ નિંદા અટકાવીને તે લોકોને સાધુ માત્રને વંદન-પૂજન કરતા કરી દીધા હતા. ભૌતિક સુખ ખાતર એક પરદેશી રાજકુંવર આર્દ્રકુમાર તેમની સાથે મિત્રતા બાંધવા ઇચ્છતો હતો. તેને જિનપ્રતિમાની ભેટ મોકલાવી અભયકુમારે સમ્યગ્દર્શનનો સ્વામી બનાવેલો.
વીરપ્રભુની દેશના સાંભળી અત્યંત વિરક્ત બનેલા તેઓશ્રીને સંયમ લેવા માટે મોહવશ પિતાની સંમતિ મળતી ન હતી, છતાં પિતાએ કહ્યું હતું કે, જે દિવસે હું કહું કે, ‘તું અહીંથી જતો રહે' ત્યારે દીક્ષા લે જે. ચતુરાઈપૂર્વક શબ્દછળથી પિતાના વચનના બંધનમાંથી છૂટીને, તેમણે પ્રભુ પાસે દીક્ષા ગ્રહણ કરી હતી. ઉગ્ર
