________________
ભરફેસર-બાહુબલી સજઝાય
૧૭૩
તેમના આંગણે પધાર્યા પ્રભુની સૌમ્ય આકૃતિના દર્શન થતાં જ શ્રેયાંસને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થયું. પોતાનો પૂર્વભવ યાદ આવ્યો. શ્રી વજનાભ પરમાત્માના વચનો યાદ આવ્યા. આ પહેલા તીર્થકર થશે એવો ખ્યાલ આવ્યો. તે સાથે જ સાધુને કયો આહાર કહ્યું તે સમજાયું. તેવામાં જ કોઈ શેરડીના રસથી ભરેલા ૧૦૮ ઘડા શ્રી શ્રેયાંસકુમારને ભેટ ધરવા આવ્યું. શ્રેયાંસકુમાર જેવું ભક્તિસભર નિર્મળ ચિત્ત, શુદ્ધ શેરડીના રસ જેવું ઉત્તમ વિત્ત અને પ્રભુ જેવું ઉત્તમ પાત્ર : આમ ચિત્ત, વિત્ત અને પાત્રની ઉત્તમતાનો ત્રિવેણી સંગમ સર્જાયો.
શ્રેયાંસકુમારે આ જ શેરડીના રસનો લાભ આપવા પ્રભુને વિનંતી કરી. નિર્દોષ આહાર જાણી. પ્રભુએ તેનો સ્વીકાર કર્યો. ત્યાં જ “અહો દાનમ્ અહો દાનમ્' ના ગુંજારવથી આકાશ ગાજી ઉઠ્યું. દેવદુંદુભિનો નાદ થયો અને સાડા બાર કરોડ સોનૈયાની વૃષ્ટિ થઈ. આ રીતે આ હુંડા અવસર્પિણીમાં સુપાત્રદાનનો પ્રારંભ થયો. આવા શુભારંભ કરવાનું સૌભાગ્ય શ્રી શ્રેયાંસકુમારને સાંપડ્યું હતું.
કાળક્રમે શ્રી શ્રેયાંસે પ્રભુ પાસે દીક્ષા લીધી અને કર્મ ખપાવી સદા માટે પ્રભુની સાથે તાદાત્મ સધાઈ જાય એવી સિદ્ધિપુરીમાં ગયા.
“હે મહાત્મા ! ઉત્તમ ચિત્ત-વિત્ત અને પાત્રનો સુયોગ આપને સાંપડ્યો. વિત્ત અને પાત્રનો યોગ તો અમને પણ મળે છે, પણ આપ જેવું ચિત્ત પ્રાપ્ત થાય એ જ પ્રભુને પ્રાર્થના.” પ. ગૂર દૂ ર - કૂરગડુમુનિ નિખાલસતા, ક્ષમાશીલતા અને ગુણાનુરાગિતા – આ ગુણો શ્રી કૂરગડુજીને સહજ વરેલા હતા. તેઓશ્રી ધનદત્ત શેઠના પુત્ર હતા અને તેમણે ધર્મઘોષસૂરિજી પાસે બાળવયમાં દીક્ષા લીધી હતી. સુધાવેદનીયની (ભૂખની) અસહ્ય પીડા હોવાના . કારણે તેમને હંમેશા નવકારશીના સમયમાં જ ઘડો ભરીને ભાત લાવી વાપરવા પડતા. તેથી તેમનું નામ દૂરગડુ પડેલું (કૂર ભાત અને ગડુ ઘડો). ગચ્છના અનેક સાધુઓ તપ કરતાં, પણ તેઓ ન કરી શકતા. આવી બાળવયમાં પણ તેઓને પોતે જે નથી કરી શકતા તેની દીનતા નહોતી, પણ પોતે જે કરી શકતા હતા તેમાં તેમનો સતત પ્રયત્ન રહેતો. તેથી જ સ્વભાવથી જ ક્ષમાવાન એવા તેમણે તપસ્વીઓની સેવા કરી વૈયાવચ્ચ કરવાનો અભિગ્રહ કર્યો હતો.
એક વખત સંવત્સરી પર્વના દિવસે સાધુઓની વૈયાવચ્ચ કર્યા પછી ઘડો ભરીને
