________________
શાસનની ઉપેક્ષામય સર્વ પ્રવૃત્તિઓ જગતમાં, અને કેટલેક અંશે જૈન શાસનમાં પણ ઘર કરતી જાય છે. શ્રી પ્રભુ સ્થાપિત શ્રી ચતુર્વિધ સંઘ પણ દિવસે દિવસે શાસનથી નિરપેક્ષ પ્રવૃતિશીલ બનતો જાય છે.
અરે ! પરંપરાગત વિશુદ્ધ સુરિહિત સમાચારી ધરાવતા મહાગીતાથી પુરુષોના શિષ્યોરૂપ ગણાતા શ્રી શ્રમણ મહાત્માઓનું વલણ પણ આજે તે મહાશાસનની ઉપેક્ષા-અનસ્તિત્વ તેની હવે અનાવશ્યકતાના સ્વીકારપૂર્વકના વર્તન તરફ દિવસે ને દિવસે ઢળતું જાય છે. પરમેષ્ઠિ સ્થાન ઉપર બિરાજમાન શ્રેષ્ઠ અને વન્દ પુરૂષો પણ તે પ્રવાહમાં જાણતાં કે અજાણતાં કેટલેક અંશે તણાતા જતા દેખાય છે. કોણ બચતા હશે તેના પત્તો લાગતો નથી. સમ્યગદર્શન રૂપ મૂળ ભૂમિકા રૂપ ગુણ ઉપર જ આ મોટામાં મોટો ફટકો નથી શું ?
શાસનની રક્ષક વફાદાર મૂળ પરંપરા પણ શાસન નિરપેક્ષ બનતી જાય, ત્યારે હૃદયમાં હાહાકાર મચી જાય છે. “કોણ શરણ ? કોણ. શરણ ? ના પોકારો ઉડે એ સ્વાભાવિક છે. તો પછી બીજા કોની પાસેથી આશા રાખવી ? અને પરમાત્માના શાસનનું ભાવિ શું ? આપણી તેના તરફની આજે શી ફરજ છે ? તે યાદ પણ ન કરવી?
કેન્દ્રભૂત મૂળ પરંપરાની આ સ્થિતિ છે, તો પછી સંપ્રદાયો, પેટા સંપ્રદાયો પાસેથી આશા જ શી રખાય ?
શાસન જયવંતુ છે. પરંતુ શાસન ભક્તોની અમલી બેદરકારીનું માઠું ફળ શું શાસનને ય અસર ન કરે ? અથવા જયવંતુ છતાં, તેની જેટલે અંશે તિરોહિતના એટલે અંશે વિશ્વ કલ્યાણમાં ક્ષતિ પહોંચે કે નહીં ?
શાસન જયવંત હોવા માત્રથી તનિરપેક્ષ, અભવ્યો કે મિથ્યાદ્રષ્ટિઓને તેનો લાભ ન મળે.
] ૧૭
