________________
દીક્ષા તેઓશ્રી પોતેજ આપતા હતા. આખા સમુદાયમાં ગિણ પઢવીવાળા માત્ર તે એકજ હતા. આ પદવીની કિંમત તે સમયમાં વિશેષ અંકાતી હતી, અને આ કારણથી ચાગ્ય પાત્રને જ તે પદવી આપવામાં આવતી હતી. આજકાલ જેમ એક ગુરૂના બધા શિષ્ય ગણિ અને પંન્યાસ બની જાય છે, તેમ તે સમયે બનતું ન હતું. આખા સમુદાયનું સુકાન તેઓશ્રીના હાથમાં હતુ. તેઓશ્રીને પ્રભાવ એટલા બધા પડતા હતા કે તેઓશ્રીનું વચન અન્યથા કરવાની કાઇ સાધુ કે સાધ્વી હિંમત કરી શકતુ ન હતું. વૃદ્ધિચંદજી મહારાજ, તથા આત્મારામજી મહારાજ તથા ઝવેરસાગરજી મહારાજ સરખા સમર્થ સાધુઓ પણ તેઓશ્રીની આજ્ઞાએ અખડપણે
પાળતા હતા.
આત્મારામજી મહારાજશ્રીની વિદ્વત્તા તથા તેમણે ૫જાખમાં કરેલા મહા ઉપકારનો ખ્યાલ લાવી આખા સ ંઘે તેમને પાલીતાણામાં ૧૯૪૪ ના કાક વદ પાંચમના દિવસે આચાર્ય પદવી આપી હતી; છતાં પોતે પોતાના વડીલ ગુરૂભાઇ વૃદ્ધિચંદજી મહારાજશ્રીને જ્યારે ભાવનગરમાં મળ્યા, ત્યારે તેઓ વંદના કર્યા વિના રહ્યા નથી. આત્મારામજી મહારાજ આચાર્ય હાવાથી શ્રીવૃદ્ધિચંદજી મહારાજે વંદના કરવા ના પાડતાં ઉત્તરમાં તેઓશ્રીએ જણાવ્યુ કે “ મેં આચાર્ય શ્રાવક લાકકા હું, લેકિન આપકા તા દાસ-સેવક હું. આ પ્રમાણે પોતાની લઘુતા દર્શાવવા શ્રીઆત્મારામજી મહારાજ ચૂક્યા નથી. તેઓશ્રીના નિરાભિમાનપણાના આધ વર્તમાનકાળના પઢવીધરાએ અવશ્ય ગ્રહણ કરવા ચેાગ્ય છે.
>>
સંવત ૧૯૨૧ માં વ્યાખ્યાન વખતે માઢે મુહપત્તિ માંધવી કે નહિ તે ખામતની ચર્ચા ઉભી થઇ. એક બાજુએ મહારાજશ્રી મુક્તિવિજયજી હતા અને સામા પક્ષમાં ૫, રત્નવિજયજી હતા. શેઠ દલપતભાઇ ભગુભાઇએ સભા ભરી. સામા પક્ષે શાસ્ત્રના પાઠ ન ખતાછતાં પર’પરાને પાઠ તરીકે રજુ કરી; પણ મહારાજશ્રીએ એધનિયુક્તિ વગેરે શાઓના પાઠા રજી કર્યા, સંપાતિમ જીવના રક્ષણ
