________________
કામ ને પ્રેમ
૨૧૧
[૩] નવલસિંહ, લે આ તમારાં પત્નીને આપજે!” વીજળીના જેવા ઝબકારા મારતી શેઠની પુત્રી સુશીલાએ નવલને મુંબઈથી આવેલી મોતીની માળા આપી. સાચી કે ખોટી એનો પ્રશ્ન નહોતે.
ના, ના, અમારે એ ભપકા કેવા ?” નવલે સભ્યતા બતાવી, પણ ભલમનસાઈની મૂર્તિ સુશીલાનો આગ્રહ અતિ હતે. નવલે નીચી નજર રાખી માળા લીધી. યુવતીની ઉદારતા ઉપર એ વારી ગયે.
સમય વિતતો ગયો. સુશીલ નવલ ઉપર વધારે ને વધારે મહેરબાની બતાવવા લાગી. પરસ્ત્રીને ઊંચી નજરથી ન જેવાનું નવલનું નામ, સુશીલાના અતિસહવાસથી મેળું પડવા લાગ્યું. હવે તો એને સશીલાના તેજોવંત રૂપરાશી પાસે ઊભા રહેવામાં, મેતીના દાણા જેવી એની દંતપંક્તિઓ જોવામાં, ફૂલ વેરાતાં હોય એવી એની વાણી સાંભળવામાં મજા આવવા લાગી.
ગરમીના દિવસે હતા ને સળગતું આકાશ હતું. શેઠનું આખું કુટુંબ મસુરી ઉપર હવા ખાવા ગયું હતું. શેઠથી બજારની ઊથલપાથલને અંગે જવાય તેમ નહોતું. નવલને સંરક્ષક તરીકે મસૂરી જવાનું થયું. નવલની વફાદારી નીચે બધાં સલામત હતાં.
સંસ્થાનાં આછાં તેજ મસૂરીના બંગલાઓ ઉપર ઢોળાતાં હતાં. તપેલાં ચંપાનાં ફૂલેમાંથી હવે શીતલ પરિમલ વહેતો હતો. કેસૂડાંનાં વિખરાયેલાં પુષ્પ રસ્તા ઉપર નવરંગ ભાત પાડી રહ્યાં હતાં, ફૂલને ભમરા ઊછળી ઊછળીને ચૂમતા હતા, કારણ કે વિયોગની ઘડી સમીપ હતી.
. સુશીલા નવલને લઈ ફરવા નીકળી હતી. સંધ્યાના રંગે સાથે સ્પર્ધા કરતા પિતાના દેહની રૂપરાશીમાં સુશીલા ભલભલા પુરુષોને પતંગિયું બનાવી રહી હતી. એને આછા રેશમી સાળુ વારે ઘડીએ
