________________
ત્યક્તા
૨૪૭ ઘણુંની ઈર્ષાને પાત્ર બનતી. બંનેએ સાથે ફેટો પડાવેલો. શું શોભે બંને જણ! - અરે, છબીઓ તો આવાની શોભે ! છબી પાડનારે ચાર છ મફત પાડી દીધેલી. એ કહે: “સાહેબ! શું વરવા લેક ફટા પડાવવા આવે છે, ને પછી કડાકૂટ કરે છે, કે જોજે, જરા મોં પર ડાધા ન દેખાય, હઠ બહુ આગળ પડતા ન લાગે. પણ સાહેબ, તમારા જેવાં આવે તો અમારી કલાનો કસબ પણ બતાવી શકાય !'
એણે પિતાના ટુડિયોમાં આ દંપતીના ફોટા ટાંગેલા. કેટલાય લેકે આ જોડીને નીરખીને કહેતા : “શું ભગવાને જેડી સરળ છે ? જાણે રામ ને સીતા જોઈ લે.” સહુ એમના સુખ અને એમના દાંપત્યની પ્રશંસા કરતા અને મારી કલ્પનાના કાળ સુધી તે સુખી જ હતાં. કૉલેજમાંથી આવ્યા બાદ વિનાયકની સાથે બેક્ષણ સમાચારપત્રોની વાતો કરતો. દેશની નવી ખબર પુછાતી. પછી હું ચાલ્યો જતો. વિમલાદેવીની સાથે બોલવાનો ખાસ પ્રસંગ નહતો જ પડ્યો.
આવા ઘણા દિવસો વીતી ગયા. એક દિવસ તબિયત નરમ હતી. કોલેજમાં નહોતો ગયે, બીજે માળે બારી પાસે પથારી પર પડ્યો પડ્યો વાંચી રહ્યો હતો. મારાં ભાભી પાસે બેઠાં તેણમાં મતી પરવતાં હતાં, અને સાથે અમારી મીઠી મશ્કરીઓ ચાલતી હતી.
અચાનક મારી દૃષ્ટિ નીચે ગઈ. જોઉં તે મકાનની ઓસરીમાં વિમલા ઉદાસી ચહેરે અને અશ્રુભરી આંખે ઊભી હતી. મેં ભાભીને બતાવ્યું. ભાભીએ ઉપરથી જ બૂમ મારી તેને બોલાવી, પણ તે એકદમ ઘરમાં ચાલી ગઈ. જાણે એ કંઈ છુપાવવા ચાહતી હતી.
ભાભીને વહેમ પડયો. તેઓ નીચે ઊતર્યા. વિમલાદેવીની પાસે ગયાં. થોડી વારે હસાવી પટાવી, સમજાવી મારી પાસે તેડી લાવ્યાં. પણ મને જોતાં જ બાઈને લજજાએ ઘેરી લીધી. એ મુખ છુપાવવા લાગી.
