________________
૨૬ઃ કલ્યાણ માર્ચ–એપ્રીલ-૧૯૫૧ હામાના ઉત્કર્ષથી બળવા કરતાં આપણે શેધી રહી છું, પણ કેમેય તે જડતી નથી.” સદાચરણ દ્વારા નિરભિમાનભાવે આગળ વધતા બાઈની હકીકત સાંભળી સહુ ખડખડાટ રહેવું, એમાંજ સાચી મોટાઈ રહેલી છે.
હસી પડ્યા. બધાએ કહ્યું “બહેન ! ઘરમાં ૨ ઘરમાં શોધતા શીખે !
ખેવાયેલી સેય તે અહિ ધે છે, એ તે એક ડાહી ગણાતી બાઈના જીવનમાં
વિચિત્ર વાત કહેવાય, તમે પહેલેથી જ અમને બનેલી આ વિચિત્ર હકીકત છે. ઘરકામથી આ કહ્યું કે તે તમારી ભેગા અમેય તે પરવારી, સમીસાંજે તે પિતાનાં કપડાં સેયથી
આ નકામી મહેનત તે ન કરત ને !” બાઈ સીવી રહી છે. સીવતાં–સીવતાં દિવસ આથ
હજુ પોતાની ભૂલ સ્પષ્ટ રૂપે ન Úમજી મવા માંડે. ગામના ગીચ લતામાં રહેલા
શકી. તેણે કહ્યું: “હા, એ વાત ખરી, પણ તેના ઘરમાં અંધારું થવા લાગ્યું, કામ બંધ
ત્યાં અંધારું હતું, એટલે કાંઈ દેખાતું ન કરી, તે બાઈ સેયને ઠેકાણે મૂકવા ઘરમાં
હતું' પેલા વટેમાર્ગુઓએ કહ્યું, “બહેન રહેલા હાટીયા તરફ ગઈ. છેલ્લે ટાંકે દીધા
વાએલી સેય શોધવી હોય તે દીવે પછી, દરે પૂરો થયે હતે દેરા વિનાની
સળગાવી ત્યાં અજવાળું કરવું પડે, એ સેય એના હાથમાંથી નીચે પડી ગઈ. મકા
સિવાય અહિ તમે શેધી–ધીને થાકશે નમાં અંધારું હતું. દી સળગાવ્યા ન હતા.
તોયે તમારી સેય તમને મળવાની નથી જ, એનું ઘર રસ્તા પર હતું,. સુધરાઈના ફાનસેને
એ તમારે લખી રાખવું. ” જતાં-આવતાં પ્રકાશ રસ્તામાં અજવાળું આપી રહ્યો હતે.
લોકેની આ વાત છેવટે બાઈને ગળે ઉતરી. એટલે એને થયું કે, “લાવ, રસ્તા પર અજ
આમ બધી વાતે હુંશીયાર ગણાતા વાળું છે, માટે સેય શોધી લઉં !' માણસનાં રેજ-બરોજ જીવન વ્યવહારમાં એટલે એ ડાહી ગણાતી બાઈ, રસ્તા પર
આજે લગભગ આવી જ ભૂલે થઈ રહી છે. સંય શેધવા લાગી, આમ કરતાં તેને પાર
સુખ, શાંતિ તથા આબાદી માટે દિવસ-રાત કલાક વીતી ગયે. સોય ન મળી, જતાં–
દુનિયાના પિદુગલિક પદાર્થોની પૂઠે અવિરત
નિયા આવતાં લેખકે આ બાઈને ડિવાળીને દવા શ્રમ વેઠતા લેકે સુખ, શાંતિ તથા આબાદિના નીચે કાંઈક શોધતી જઈ, તેને પૂછવા લાગ્યાં. સ્થાને ઉલટું, દુઃખ અશાંતિ તથા બરબાદી શું શોધે છે?’ બાઈએ કહ્યું, “મારી સોય
મેળવે છે. પિતાના ચૈતન્યમય આત્મામાં ખવાઈ ગઈ છે, જડતી નથી, એટલે કયારની
રહેલા સુખ તથા શાંતિને અજ્ઞાન મેહનાં હું શોધી રહી છું” આ સાંભળીને બે-પાંચ
ગાઢ આવરણોથી નહિ જોઈ શકવાના કારણે જણ બાઈની મદદે તેની સોય શોધાવા લાગ્યા.
તેઓના પ્રયત્નો નિષ્ફળ જાય છે. ડીવાર, થઈ, એટલે પિલાએાએ પૂછયું; માટે જ, શાંતિ, સુખ કે વાસ્તવિક “બહેન! તમારી સેય ક્યાં ખોવાઈ છે?” તે આબાદિ જોઈતી હોય તો બહારના સંસારમાં બાઈએ જવાબ આપે, “સેય તે ઘરમાં તેને શેધવાના વ્યર્થ ફાંફા મારવાનું માંડી પેલા ખૂણા આગળ હાટીયું છે, ત્યાં જતાં વાળી, મેહરૂપ અંધકારના કારણે આત્મામાં હાથમાંથી પડી ગઈ, તેને કયારની હું અહિં ખોવાએલા તે સચ્ચિદાનંદ સુખને સમ્યગ્રજ્ઞાનના
