________________
શ્રવ: મિથ્યાત્વાદિ
મિથ્યાત્વ : મિથ્યાત્વ એટલે મિથ્યા ભાવ, મિથ્યા રુચિ, અસદ્ વલણ. પૂર્વે કહ્યું તેમ જિનાક્ત યાને વીતરાગ સર્વજ્ઞ ભગવાને કહેલા જીવ–અજીવાઢિ તત્ત્વ પર અરુચિ એ એ મિથ્યાત્વ. એમ જિને કહેલા સાચા મેાક્ષમાગ ઉપર રુચિ નહિ, પરતુ અજ્ઞાનીએ કહેલા કલ્પિત મેાક્ષમાગ ઉપર રુચિ એ મિથ્યાત્વ, અથવા સુદેવ સુગુરુ અને સુધ પર રુચિ ન રાખતાં કુદેવ-કુશુરુ-કુધમ' ઉપર રુચિ રાખવી એ મિથ્યાત્વ. કુદેવ એટલે જેમનામાં રાગ, દ્વેષ કામ, ક્રોધ, લેાલ, હાસ્ય, મશ્કરી, ભય, અજ્ઞાન વગેરે દાષ છે. કુગુરુ એટલે જેમનામાં અહિંસાદિ મહાવ્રત નથી, કુચન કામિની રાખે-રખાવેઅનુમેદે છે. કાચાં પાણી, અગ્નિ અને વનસ્પતિના સંબંધ રાખે-કરે છે, તથા રાંધે, રધાવે કે રાંધણને અનુમાઢે છે તે. સુધર્મ એટલે જે ધમમાં સમ્યગ્દર્શન, સમ્યાન, ને સમ્યક્ચારિત્ર નથી, જીવ અજીવ વગેરેનુ યથાસ્થિત સ્વરૂપ કહેલુ નથી, વિષય-સેવા, કષાય વગેરે પાપાને ધમ કહ્યા છે, વ્ય કહ્યા છે તે. એવા કુદેવ–કુગુરુ-કુધર્મ પર આસ્થા, શ્રદ્ધા, પક્ષપાત, રુચિ હેાય એ મિથ્યાત્વ છે,
મિથ્યાત્વના પાંચ પ્રકાર છેઃ
-
h
૧. અનાભાગિક મિથ્યાત્વ એટલે એવી મૂઢતા કે જ્યાં તત્ત્વ, અતત્ત્વ કશાના આભાગ અર્થાત્ ગમ નથી, આવી મૂઢતા અનાભા(ગિક મિથ્યાત્વ છે. એ મન વિનાના બધાં જીવાને હાય છે. (એકેન્દ્રિયથી માંડી અસ’જ્ઞીપ ંચેન્દ્રિય સુધીના જીવાને મન નથી હાતું.)
