________________
પધ-વંથમાળા : ૧૨ :
એશઆરામ કરવાની કલ્પના તરંગી છે-જ્વાબી છે અને તે કદી પણ ખાન-પાન કે ભેગવિલાસથી પૂર્ણ થતી નથી. તેથી જ જ્ઞાની પુરુષોને કહેવું પડયું કે –
વિવિ ની, સઘં નછું વિહંari | નવે શામળા માત, સશે જામr (ાવા ” “હે મનુષ્ય! તમે તાત્વિક દષ્ટિએ વિચાર કરશે તે જણાયા વિના નહિ રહે કે સર્વે પ્રકારનું ગીત વિલાપ તુલ્ય છે, સર્વ પ્રકારનું નૃત્ય વિડંબનારૂપ છે, સર્વે આભરણે ભાર સમાન છે અને સર્વે કામગ દુઃખને લાવનારા છે.”
" तावच्चि सयलजणो, नेहं दरिसेइ जाव निअकजं । नियकजे संवित्ते, विरला नेहं पवट्ठति ॥"
“ ત્યાં સુધી જ બધા માણસે અને દર્શાવે છે કે જ્યાં સુધી તેમને કઈ પણ પ્રકારનું કાર્ય–કઈ પણ પ્રકારનો સ્વાર્થ હેય છે. એ કાર્ય પત્યું—એ સ્વાર્થ સધાયે કે પછી સ્નેહ દર્શાવનારા વિરલ હોય છે. તાત્પર્ય કે-નેહમાં સુખ માણવાની કલ્પના એક પ્રકારની ઘેલછા અને તેનું અંતિમ પરિણામ દુઃખ સિવાય અન્ય કંઈ જ ન નથી.” , " पुत्रो मे भ्राता मे स्वजनो मे गृहकलत्रवर्गो मे ।
इति कृत मे मेशब्दं पशुमिव मृत्युजनं हरति ॥" “મે પુત્ર–આ મારો પુત્ર છે; મે ભ્રાતા–આ મારો ભાઈ છે; મે સ્વજન–આ મારો સગો છે; મે ગૃહકલત્રવર્ગ– આ
