________________
[૩૨]
ચાર સાધન જંગલમાં જે મને કઈ અતિથિ મળે તે કેવું સારું ? એકલે ખાઉં, તેના કરતાં આ રોટલાને ભાંગવામાં બીજે કઈ ભાગીદાર હોય તે પહેલાંના માણસે માનતા કે ખાવું ખરું પણ થોડું બીજાને આપીને, ભાગ પાડીને ખાવું.
નયસાર એ અવસ્થામાં જૈન નથી, પણ માનવ છે. માનવને છાજે એ એ વિચાર કરે છે.
બધી ઈમારતે આ માનવતાના પાયા ઉપર ઊભી થાય છે. ભલે પછી એને કોઈ ધર્મ કે સદ્દગુણું ન કહે! આવા માનવમાં પછી આપોઆપ શ્રદ્ધા, શ્રવણ ને સંયમ આવે છે.
કેને આપવું ? એ વખતે નયસારને જાતિ-દેશ કે ધર્મનું બંધન નહોતું. એની નજર એક મુનિવર ઉપર પડી. મુનિ સાર્થવાહથી છૂટા-ભૂલા પડી ગયા છે. એ સંતને જોતાં જ, એની ચેતનામાં આનંદની ઝણઝણાટી થઈ આમ તેને એ પ્રથમ ક્ષણે જ દર્શનને સ્પર્શ થયે.
જાણે છે, સભ્યતા શું છે? નમન. મુનિને એ જ છે ને ભક્તિભાવથી નમન કરે છે. ગુરુજનેને નમનારે, ભવિષ્યમાં આખા જગતને પિતાને ચરણે નમાવી શકે છે. જુઓને, વૃક્ષે નમે છે એટલે એ ખીલે છે. શું એકેન્દ્રિય એવા વૃક્ષને ગુણ પણ માણસમાં નહિ રહે?
સન્મુખ જઈ તેણે કહ્યું, “મહારાજ, મને લાભ આપે.” આહાર, પાણ પતાવી શાંત થયા પછી પૂછ્યું: “મહારાજ, તમે આ અટવીમાં ક્યાંથી?
