________________
ભક્તિનું માધુર્ય
[૬૩] સૂરદાસ ખાલી હાથે રહ્યા. હૃદય ભરાઈ આવ્યું. ઘણી સાધના પછી આ હાથ મ હતું, તે પણ ચાલ્યો ગયે.
- જ્યારે મળેલું પરમતત્વ ચાલ્યું જાય છે, ત્યારે ભક્તોની દશા આવી જ હોય છે. ભક્ત રડતો હોય, તે તેને દુનિયા પાગલ કહે છે. પણ એવા પાગલે જ આ પરમતત્વ પામે છે. રૂપિયાનાં કાગળિયાં ગોદરેજની તિજોરીમાં હોય છે; ભક્તિ હૈયાને અંતરમાં છે.
દુનિયામાં ઘી-દૂધ બધું મધુર છે, પણ મન જેમાં લાગે તેના જેવું મધુર એકેય નથી.
હાથ છૂટતાં સૂરદાસ કહે છેઃ “ક્યાં જાઉં? ક્યાં પિકાર કરું?” બધા પૂછે છેઃ “શું ખવાયું?” તે કહે છે: “પરમતત્ત્વને સ્પર્શી ગયે.” ત્યારે પૈસા ગણનાર કહે છેઃ
ગયે તે ગયે. એમાં શું ખાવું? પૈસા કે પત્ની તે નથી ગયા ને?” પૈસાને આવા પૂજારીઓને પેલા પ્રેમની પાગલ રીત કેમ સમજાય ?
ભક્ત વિષયને ઝેર માને છે. એમને મન એ તુચ્છ વસ્તુ છે. એને તે ગમે છે પરમતત્વ. એમાં જ એ રમે છે. તેના સિવાય કોઈ વસ્તુમાં એનું મન લાગતું નથી.
એક દ્રષ્ટાંત કહું? એક સ્ત્રી હતી. તેને પતિ બાર વર્ષે પરદેશથી આવે છે. તેના સાસુ-સસરા દીકરાને લેવા જાય છે, પણ બાઈને ઘેર રાખી જાય છે. પણ તે બાઈ જલદી જલદી કામ પતાવી એક પગદંડીએ તે પતિને નિહાળવા દેડી જાય છે. રસ્તામાં બાદશાહ અકબર એક સુંદર ગાલીચો પાથરી, નમાજને સમય થવાથી નમાજ પઢતે હોય છે. બાઈ તે
