________________
[ ૧૨૪ ]
ચાર સાધન
કે, આપે ઉપદેશ આપી અમારા પર મહાન ઉપકાર કર્યાં. શેઠાણીએ અંદર જઈ, કબાટ ખાલી, સેાનામહેારથી ભરેલા થાળ સાધુ સામે ધર્યો, અને કહ્યું: આપે અમારા ઉપર મહાન ઉપકાર કરી અમને લક્ષ્મીની ચંચળતા સમજાવી. આપ આ ગ્રહણ કરી અમને આશીર્વાદ આપે.’ પણ આ સાધુવેશધારી બહુરૂપી તેને ઠોકરે મારી ચાલતા થયા. શેઠને સાધુ પ્રત્યે માન ઉત્પન્ન થયું. આ રીતે ગામમાં એક મહિના રહીને જુદા જુદા વેશ એણે ભજવ્યા અને મહિના બાદ શેઠ પાસે આવીને શીખ માગી.
શેઠે કહ્યું: તમારું મેહું અને અમારે ત્યાં આવેલ સાધુનું માઢું સરખું લાગે છે.
બહુરૂપીએ કહ્યુ: આપની વાત સાચી છે. તે સાધુ તે હું જ હતા.
તે
શેઠે કહ્યું: તે વખતે સેાનામહેારથી ભરેલા થાળ લીધે હાત તે। આ ભીખ ન માગવી પડત.
બહુરૂપીએ કહ્યું': હું બહુરૂપી છું. મેં તે વખતે સાધુને વેશ લીધા હતા. જે વેશ લીધે તેનુ ગૌરવ સાચવવું એ વિવેકીનુ કન્ય છે.
અહરૂપી પણ સમજે છે કે, સાધુ એટલે તદ્દન નિસ્પૃહી. તે પેાતાના વેશને વફાદાર રહે છે. ઉપર આપેલ લેાકમાં પણ ગુરુ કેવા હેાવા જોઇએ તે સમજાવ્યુ` છે.
ગુરુપદનુ વર્ણન કરતાં કહ્યુ છે કે:
તૃણપરે ખંડ છડીને, ચક્રવર્તી પણ વરિયા; એ ચારિત્ર અક્ષય સુખ કારણુ, એ મે... ચિત્તમાં ધરિયા.
