________________
વેશને વફાદાર રહે તે સાચે સાધુ
[ ૧૨૭ ]
અને ફૂંક મારતાં લેાટ ઊડી જાય, તેમ કના દળિયાને ઉડાડી મૂકીને જ્ઞાનની પ્રાપ્તિ કરી.
આ ખાજુ દીકરાએ કાળાં મજારનું ધન સાચવવા નાની તિજોરી રાખી, આપે મેાટી તિજોરી રાખી. દીકરા ન હાય ત્યારે પેલી નોટો કાઢી ખાપ એકલા ત્રણે અને મનમાં મલકાય,
દ્રવ્ય એવી વસ્તુ છે કે જે સાથે આવવાનું નથી, આવ્યા ત્યારે લાવ્યા નથી, છતાં વચગાળામાં માણસને નચાવી મારે છે. અનાદિકાળની મૂર્છા આત્માને રખડાવી મારે છે, તે મૂર્છાને તેાડવા માટે વસ્તુતત્ત્વ સાંભળી, વિચારી હૃદયમાં ઉતારવાનું છે.
દીકરાથી બાપે પાંચ લાખ રૂપિયા ખાનગીમાં ભેગા કરેલ. તિજોરી માટી હતી. તેમાં બેસી એ ગણતા હતા. તેટલામાં દીકરાને આવતા જોયા. એટલે બાપ તિજોરીમાં પેસી ગયા, અંદર સંતાઈ ગયા. તિજોરીનું બારણું અધ થઈ ગયું. તિજોરીને ખાલવાના હાથા બહાર હાય છે. દીકરો આરડામાં આવી, બાપ નથી એમ માનીને ચાલ્યા જાય છે. ખાપ અંદર મૂંઝાય છે, હવા આવતી નથી, ઘણી લાતા મારે છે પણ તિન્નેરી ઊઘડતી નથી. અદર નાટો ઘણી પડી છે, પણ આવી દશા થાય ત્યારે નેાટે શુ કામ આવે? અંદર બેઠા બેઠા રખાય છે, તેની ખબર કાઢનારું' ત્યાં કાઈ નથી.
મહાપુરુષા કહે છે : ‘ધન કાઈક વાર તનને મારે ’ ખાપ તિજોરીમાં બેઠા છે, બહાર નીકળવું છે, પણ ખારણુ બંધ થઈ ગયું છે. હવા મળતી નથી એટલે ટળવળી
