________________
વાણ પર પકાર માટે હે!
[૪૫] અપમાનને યાદ કરતે કરતે મરે છે. આમ તેનું વેર પરં. પરાએ પણ બંધાય છે. ઈ. સ. ૧૯૧૮માં જર્મનીને જે ગુલામ ન બનાવ્યું હતું, તે હિટલર ન પાકત. હિટલર એ અપમાનની ખેતીને પાક છે, વેરનું પરિણામ છે.
સામાને નમાવીને સમાધાન ન કરતાં. તેમાં તમે જીત્યા એમ માને છે, પણ યાદ રાખજો કે, કેઈને પાડીને તમે ઊભા નહીં રહી શકે. તમારાથી બીજે કઈ બળવાન નીકળશે, ને એ તમને પાડશે. એટલે પ્રભુ મહાવીર કહે છેઃ પ્રેમના વારિથી કોઇને ધૂઓ ૩પમેળ ફળે હિમ્ ! * દ્રૌપદીના શબ્દથી વેરનાં બીજ વવાય છે ને તેમાંથી મહાભારત નિપજે છે. અપમાન એ ડંખ છે. તે સહેલાઈથી પિગળતો નથી. વેર લઈને જ એ શાંત થશે. એ તે આત્માને, કઠેર પથ્થર જે બનાવે છે. | દુર્યોધનના કપાળમાં ચોટ લાગી હતી. એ એણે સહી લીધી, પણ દિલમાં લાગેલા વાણીનાં તીર એ સહી ન શક્યો. એણે ત્યાં જ મનમાં સંકલ્પ કર્યો–“મને આંધળાનો દીકરે કહે છે, તેને નિર્વસ્ત્ર ન કરું તે હું દુર્યોધન નહીં !”
ભગવાનને ચંડકૌશિક ડંખ મારે છે. શરીરમાંથી ધારા વહે છે. જવાબમાં પ્રભુ ઉગ્ર બનતા નથી. વાણીના પ્રહારે કરતા નથી. શાંતિથી “બુઝ બુઝ” કહે છે. ભગવાન સપને પ્રતિબંધિવા, શાંત કરવા અમૃત વાણી વરસાવે છે. ત્યારે તે માથું નમાવી, શરણું સ્વીકારી, જીવન માટે અણસણ લે છે.
તમારા જેવા જે એ અવસરે હય, તે કહેશેઃ “દીકરા, ક્યાં ગયું હવે તારું બળ? જોયું ને લેહીને બદલે અહીં
