________________
૧૫૫
૩૧ ત્યાગી અચળ રાજપદ પા–સદ્વિવેકવડે તત્કાતત્વને નિશ્ચય કરી જે સત પુરૂષ તજવા ગ્ય તજી દે છે અને આદરવા ગ્ય આદરી લે છે, તે અંતે અવિચળ એવી મક્ષપદવીને પામે છે. જે કારણે સેવવાથી જીવને નાહક ભવભ્રમણ કરી અનંત દુઃખ સહેવાં પડે છે તે બધાં કારણે તજવા ગ્ય છે, અને જે કારણે સેવીને જીવ સર્વ કર્મબંધનથી મુક્ત થઈ અંતે પરમપદને પામે છે તે સેવ્ય છે. મતલબ કે સર્વ પાપસ્થાનકે સમજીને પરિહરવા ગ્ય છે, અને વીતરાગ સર્વજ્ઞકથિત સર્વ ગુણસ્થાનકે અનુક્રમે સેવવા ગ્ય છે. એમ વિવેકયુક્ત ત્યાગ-વૈરાગ્યને સેવનાર અનુક્રમે અક્ષય સુખને ભેગી થઈ શકે છે. પિતાપિતાના અધિકાર મુજબ ધર્મસાધન કરી અનુક્રમે ઉંચી પાયરી ઉપર ચઢનાર સુખે સ્વઉન્નતિ સાધી અક્ષય અબાધિત સુખને પામી શકે છે.
૩ર જે લોભી તે રંક કહાવે—ગમે તેટલી ભોગસામગ્રી પ્રાપ્ત થયાં છતાં જે લેભાં થઈ અધિકાધિકની તૃષ્ણા કર્યા કરે છે તે જ ખરેખર દીન-દુઃખી છે, અને પ્રાપ્ત સામગ્રીમાં સંતુષ્ટ રહી જે પ્રસન્નતાથી પરભવને માટે સત્ સાધન સેવવા ઉજમાળ રહે છે તે જ ખરેખર સુખી છે. “ psor vil થાઃ તો પર સુવ” એ બે મહા વાક્ય ઉપરની વાતને પુરેપુરે ટેકે આપે છે. એમ સમજી શાણ જનેએ સંતોષવૃત્તિ ધારવી ઉચિત છે.
૩૩ ઉત્તમ ગુણરાગી ગુણવંત, જે નર લહત ભવેદધિ અંત–જે પિતે સદ્ગુણી છતાં બીજા સદ્ગુણીને રાગી હોય છે તે પુરૂષ જલદી સંસારને અંત પામી શકે
