________________
૧૮૩ હિત અર્થેજ ઉપગ કરે છે તે મહા ભાગ્યવાન ગણાય છે. તેવીજ રીતે લક્ષ્મી અને શરીરશ્રી પણ સમજવાનું છે. જ્યાંસુધી પૂર્વકૃત પુણ્યને પ્રબળ ઉદય હોય છે ત્યાં સુધી જ લક્ષ્મી સ્થિર રહે છે. તેટલા અરસામાં જે તેને સદુપયોગ થઈ શકે તેજ સ્વ૫ર હિતરૂપ થાય છે, નહિ તેની કેવી ગતિ થશે તે કંઈ કળી શકાતું નથી, પરંતુ એટલું તે ચોક્કસ છે કે કૃપણુતા દેષવાળાને તો તે કંઈ પણ હિતકર નથી, પણ કેવળ કલેશરૂપજ થાય છે. કેમકે તે દીન અનાથ છતે સદાય તેની રક્ષા માટે સચિંત રહે છે, તેમ છતાં તેના પૂર્વ પુણ્યને ક્ષય થતાં જ તે લક્ષ્મી હતી ન હતી થઈ જાય છે, અને ત્યારે વળી તે બાપડે શોકસાગરમાં ડૂબી જાય છે. શરીરને સ્વભાવજ વિણસવાને છે. તેવી વિણસનો સ્વભાવવાળી વસ્તુ માટે મેહ રાખી આત્મ સાધનની અમૂલ્ય તક હારી જવી અને અંતે વખતે તેને માટે ગુરી મરવું એ કેવળ અઘટિત છે. યુક્ત વાત તે એ છે કે માટીરૂપ શરીરમાંથી આત્મસાધનરૂપ સુવર્ણ શોધી લેવું, એ જ ખરૂં કિમિયાપણું છે. મતલબ કે ઉક્ત સર્વ વસ્તુઓની અસારતા શાસ્ત્ર યુક્તિ અને અનુભવપૂર્વક નિર્ધારી તેમાં લાગી રહેલે મિથ્યા અધ્યાસ નિવારી સ્વપરહિત અર્થે તેને સદુપ
ગ કરે તેને જ ધન્યવાદ ઘટે છે. જો કે આવાં સ્ત્રી પુરૂષ રત્ન વિરલજ હોય છે, પરંતુ એવી નિર્મળ પરિણતિ વિના કલ્યાણ નથી જ.
૭૩. નરકદાર નારી નિત જાણે, તેથી રાગ હિયે નવિ આણે–જે સ્ત્રી જાતિના સ્વાભાવિક દુર્ગુણે શાસ્ત્રમાં વનર્ણવેલા પ્રથમ પ્રસંગે પાત બતાવ્યા છે તેવી સ્ત્રીને નરકના દ્વાર
