Santukumar Chariya

Author(s): H C Bhayani, Madhusudan Modi
Publisher: L D Indology Ahmedabad

Page 135

९९
सनत्कुमारचरित
सखी, तुं केम धैर्य तजीने आम वर्ती रही छे 'कशो पण उद्यम केम करती नथी, जेथी करीने हुं ते ज अनुपम कामदेवने मारा हाथे पकडी लावीने तने बतावुं ?" एटले, एनी वात सांभळतां जेनुं चेतन कांईक पालुं वळ्युं छे एवी ते बाळा मारी साथै अहीं उद्यानमा आवी पहोंची. (५१४). ते पछी मदनमंदिरमां तपास करी,, आखुं उद्यान जोई वळीने ते बाळाए ज्यारे पेला कामदेवने कयांये न जोयो, त्यारे सविशेष प्रजळता विरहाग्निथी त्रासेली ते असहाय बनी, कदळीमंडपमां जईने पडी अने जेम - तेम करीने मारी समक्ष तूटक वचनो बोलवा लागी, (५१५ ) " हे सखी, तुं ए कामदेवनो वेश धारण करीने मारी समक्ष आव, जेथी ए विनोद वडे हुं कांईक आश्वासन मेळवु . " में ए प्रमाणे जेवु कर्यु तेवो जतुं भाग्ययोगे मने अहीं मळ्यो. एटले जो आवी परिस्थितिमां केमेय करीने ए सुभग अहीं आवी लागे तो हुं अधन्य होवा छतां मारी जातने अतिशय धन्य मानीश' (५१६ ).
एज वेळा. मदनमंदिरमां कशुं सुख न मलतां कुमार भमतो भमतो त्यां ज आवी पहोंच्यो. विस्मयथी विकसित मने तेणे पेलां बनेनी वातो सांभळीने कहुँ, 'हे विशाळनेत्रा, तुं मारो पोशाक पहेरीने अहीं ज रहे, तारा छद्मस्वरूपे हुं त्यां जईने ते मृगाक्षीने मळु.' (५१७). एटले पेला बनेए ताळी पाडीने हसतां हसतां कहुं, "सरस, सरस." विकसता वदनकमळ साथे कुमार ते हरिणाक्षीनी पासे पहोंच्यो. उत्ताप पामेली ते गोरी नीचे मुखे ऊभी हती. तेने आलिंगन दईने, चूमीने कुमारे कछु (५१८), “ हे सुतनु, आगले दिवसे तें शुद्धबुद्धिथी कुसुमसमूह तथा हरिचंदनना लेप वडे मारुं अंग पूज्युं अने शुद्धभावे मधुर अक्षरना ध्वनि साथे मारी समक्ष स्तुतिपाठ कर्यो, तेथी में जाणे के सुधारसनुं पान कर्यु, जाणे के मारो परम उदय थयो, अने कल्पवृक्षना छोडनी जेम मने हर्षथी रोमांचना अंकुर फूट्या. (५१९). तो पंछी आजे हे चंद्रमुखी, हे मानिनी, तुं कृपा करीने वाणीथी पण केम मारो सत्कार करती नथी, अने धरती पर दृष्टि खोडीने हे कलहंसनी गतिवाली, तुं केम खडी रही छे ?" एटले पोतानी जमणी भुजलता ते सुभगना स्कंध पर मूकीने ते मुग्धा बोली हँ, हँ, मधुरभाषी, में तारो शुद्ध स्नेह जाण्यो ! (५२० ). हे सुभग, तारा वियोगे मारुं शरीर विरहाग्निमां तप्युं, अने जीवननो अंत आणे एवं भारे दुःख हुं पामी; पण हे सुंदर, तारा संपर्कमां तो बीजी लाखो रमणीओ रमती हशे." एटले कुमारे गराईने ते चंद्रमुखीने भुजपाशमां बांधी लई, वक्षःस्थळ साथे भीडीने रसिक वचनो कह्यां (५२१), "हे सुंदरी, मारी पासे अनेक सुंदर नेत्रो वाळी स्त्रीओ होवा छतां मारे माटे अमृतनुं