Santukumar Chariya

Author(s): H C Bhayani, Madhusudan Modi
Publisher: L D Indology Ahmedabad

Page 145

सनत्कुमारचरित कारणे भयंकर मुख वाळा, चरणना भारे धरती कंपावता, 'अरेरे, अधम पिशाच !
आ वडना झाडथी छंदायेलु तारुं शरीर सर्वांगे निर्जीव बनीने कागडाओने तृप्त करो.' (५९१-५९२) ए प्रमाणे बोलतो अने युद्धनो आवेग जोईने व्याकुळ बनेली विद्याधरतरुणीओनो जे आदर पाम्यो छे तेवो ते गुणरत्नोनो सागर अश्वसेन राजानो पुत्र पोताना हाथे वटवृक्षने मूळथी उखेडीने अने तेने ज हाथमा दंड तरीके झालीने तेना वडे शत्रु उपर एक एवो प्रहार कर्यो जेथी ते राजेन्द्र अने विद्याधरेन्द्रने माटे पण असह्य अने प्राणान्तकर एवी भयंकर पीडानो तरत ज भोग बन्यो. एटंले धूजता शरीरे भयभीत थईने तरत ज शूरातन त्यजीने जवरो पोकार करतो, वेदनाथी विकळ वनेली प्राणशक्ति वाळो ते अधम राक्षस अभिमान मूकी, लाजशरम छांडीने नाठो. (५९३-५९४). एटले आकाशमा रहेली असुर अने विद्याधरोनी सुंदरीओए हर्पथी पुलकित थईने श्वेत अने सुगंधी पुष्पोनी वृष्टि करी, जयघोष कर्यो, आनंदा दुंदुभि वगाड्यां. यक्षे (१) प्रदर्शित करेला क्रोधने जेणे कचडी नाख्यो छे तेवो सनत्कुमार (५९५), शरदना चंद्र जेवा यशना विस्तार वडे जगतने ऊजळू करीने पूर्वोक्त सुंदरीने मनमां धरतो केटलेक रस्ते आगळ चाल्यो त्यां तेणे देवांगना जेवी अने देव अने असुरनी तरुणीओमां सर्वश्रेष्ठ महिमा वाळी एवी एक उत्तम सुंदरीने पोतानी सामे आवती जोई. (५९६). एटले विस्मित मने आगळ वधता कुमारे पोतानी सामे पेलीना जेवी बीजी सात बाळाओ नंदनवननी वच्चे रहेलो अने उत्तम रूप, गुण अने विनय वाळी दीठी. ते पछी प्रथम जोयेली तरुणीने तेणे कह्यु, 'हे मुग्धा, मने वात कर, आ सुंदरीओ कोण छे ?' (५९७). सहेज हसी, सहेज अंग नमावी, पगनी आंगळीथी भोंय खोतरती, कमळ जेवा हाथ बड़े वस्त्र समारती, जेना कोमळ होठ स्फुरे छे, जेनी आंखमां आनंदाश्रु चमके छे, माथा पर जेणे वस्त्र सज्यु छे तेवी ते मुग्धा त्रूटक अक्षरे, गद्गद् स्वरें कांईक वात प्रकट करवा लागी (५९८), "हे सुभग, अत्यारे मारा उपर कृपा कर. आ ज आंबावाडीथी तद्दन नजीकना प्रदेशमां आवेलं अने देवो, किन्नरो अने मनुष्यथी पुजाता मदनमंदिरथी गौरववंतु बनेलं, प्रियसंगमअभिलाष एवा नामे प्रसिद्ध, घणुं ज समृद्ध विद्याधरनगर छे. (५९९). त्यां आवीने केटलोक काळ विसामो लईने तुं तारा शरीरनो मारे थाक उतार; एटले. आपोआप ज तमने आ वृत्तांतनी जाण थई जशे.' पछी ते न सुंदरीओना कंचुकीए देखाडेला रस्ते. ते कुमार सींगे, विस्मय पामतो, राजमहेलमा गयो. (६००). . . . .,