Santukumar Chariya

Author(s): H C Bhayani, Madhusudan Modi
Publisher: L D Indology Ahmedabad

Page 143

सनत्कुमारचरित
अपाय ते रीते शीघ्र मानससरोवरना जळमां मारी जातने झबोळी ज दउं'. (५७६). ते पछी विना दिलंवे ते यक्ष, अनेक विद्याधर, चक्रवाक, कलहंस अने हाथीओ जेमां क्रीडा करता हता तेवा ते मानससरोवर पासे कुमारने पोताना करसंपुट वडे लई भाव्यो. एटले जेनां नयन अने मन प्रसन्न थयां छे तेवो सनत्कुमार देव, असुर अने तिर्यंचना शरीरसंतापने हरनारा ते सरोवरमा प्रवेश्यो . ( ५७७). मदमत्त विद्याधर -- तरुणीभोना स्तन परना अंगरागथी लालाश धरता, कमळरजथी शोभता, वनगजोना गंडस्थळ परना दानजळनी सुगंधथी पुष्ट, कांठेना घटादार शाखा वाळां वृक्षोनी छाया वाळा मानससरना, अमृतथी अभिन्न एवा जळमां तेणे डूबकी दीधी. (५७८). ते पछी शरीरसंताप टळतां दृढ चारित्र्य रूपी रथ वाळो अनें पोताना पुष्यसंचयरूपी कवच वाळो ते अश्वसेनराजानो पुत्र ज्यारे सरोवर -- मांथी बहार नीकळवा लाग्यो, ते वेळा, कांठेनां वृक्षोने तोडी पाडता, गिरिशिखरोने भांगतां, वनगजोने घुमावता, रजोमंडळने उछाळता, पक्षीओनो नाश करता, पशुओनो कच्चरघाण काढता, भीलोने व्याकुळ करता, डरामणा, उग्र वंटोळियाए दिशाओ ढांकी दीधी अने ऊडती धूळे कुमारनी आंखो भरी दीघी. तो पण मेरुशिखर जेवा अविचळ चित्त वाळो ते कुमार अक्षुब्ध भावे 'आ शुं ?' एम विचारतो ऊभो रह्यो. (५७९-५८०). ते पछी कोईए घोर फूंफाडा मारता, रोषथी राती आंखो वाळा, लांबा, भमरा अने महिषशृंग जेवा काळा, जमदूत समा, बेवडी जीभ वाळा, विषना आवेगे चीकणा, क्रोधे आखा जगतनो पण कोळियो करवानुं न चूके तेवा, गगनतळने भरी देता एवा विषधरोना झुंडने उपरथी नाख्युं. (५८१). ए नागपाशे कुमार श्रेष्ठ ने सर्वांगे बांध्यो. एटले सागर समा अक्षुब्ध चित्त वाळा ते कुमारे पोतानी भुजलता धुणावीने सपना सांधा तोडी नाख्या. ए पछी जेना गळाना दांडा उपर मानव खोपरीओनुं झुंड लटकी रधुं छे, मोमां पुरुषनुं शब पकड्युं छे, हाथमां तलवार छे (५८२), घोर सर्पों वडे जटाजूट बांध्यो छे, जोरथी दाढो घसीने जे भयंकर कचकचाट करी रह्यो छे, वीजळी जेवा जेनां लोचन छे, दांतो ककडावता भीषण वेताळ जेनी पाछळ पाछळ आवी रह्या छे तेवो, अने 'अरे, अरे, तारा कोई इष्टदेवनुं स्मरण करी ले' एम धमकीभर्यु बोलतो, कृतांत जेवा भयंकर शरीर वाळो एक राक्षस आवतो दीठो. (५८३).
एणे, जेना ऊंचा शिखरोनी टोच तूटी रही छे, जेमां रहेला प्राणीओ भ्रांत अने व्याकुळ वन्यां छे, जेमां वानरो घोर चिचियारी पाडे छे, भारे
१०७.