Santukumar Chariya

Author(s): H C Bhayani, Madhusudan Modi
Publisher: L D Indology Ahmedabad

Page 167

सनत्कुमारचरित
१३१
हाथीपगुं, पेंटमां जळोदर, गळा पर गंडमाळ अने सर्वा गे क्षयकाळ जेवो कराळ कुष्ठरोग उद्भव्यो. (७६९). आ प्रमाणे जीवनो अन्तकाळ लावे तेवा दुःख कारक अने आखा जगतना लोकोने घणो ज हृदयदाह जन्मावे तेवा बीजा पण अनेक उग्र रोगो थतां, मेरुशिखरनी जेवा अविचलित चित्तवाळो सनत्कुमार केवळ नवकारर्नु स्मरण करतो तेमने सही रह्यो. (७७०).
ए मुनिवरनुं चरित्र जोईने चित्तमां अतिशय विस्मित बनेला सौधर्मेन्द्रे देवसभामां का, 'देवो, छटू, अदम, दशम, द्वादशम वगेरे विविध तप वडे शरीरने धर्मथी शोषता, संसारभावथी उद्विग्न मनवाळा चक्रवर्तीमुनिनु चरित्र तमे भावपूर्वक जुओ. (७७१). जगतना प्राणीओने विनष्ट करे तेवा अनेकविध व्याधिथी पोडातो होवा छतां ते दुःखथी सित्कार पण मूकतो नथो, के कह्या छतां, आमौषधि वगेरे जेवी (तपप्रभावे) उत्पन्न थयेली अने आखा जगतना शारीरिक व्याधिओने हरनारी औषधिओथी पोताना शरीरनो उपचार पण करतो नथी'. (७७२). ए प्रमाणे इंद्रना बोलवाथी आखी सभा चित्तमां विस्मय पामती जगतमा सर्वोत्तम चरित्रवाळा अश्वसेनना कुळगगनना चंद्र समा ते राजषिना गुण सांभळो रही. परंतु पेला वे पूर्वोक्त देवोने आ वातमां श्रद्धा न वेसतां तेओ वैद्योनुं रूप धरीने ते राजर्षिनी पासे आव्या. (७७३).
'अमे खस, खांसी, ज्वर, अरुचि, हाथनो कंप, हाथीपगुं, गंडमाळ, शोष, अरति, भगंदर, शूळ अने बीजा रोगोनी अरधी क्षणमा ज चिकित्सा करीने शरीरने नीरोग करी दईए छीए. तो आ वात बरावर समजीने हे मुनिश्रेष्ठ, तमे अमारं वेण स्वीकारो'. (७७४)-ए प्रमाणे वारंवार बोलता अने अडखेपडखे परिभ्रमण करता ते देवोने मुनिवरे कडं, 'कहो, तमे मात्र बाह्य रोगो मटाडो छे के आंतरिफ रोगो पण ?' सावधान बनीने देवो बोल्या, 'मुनिवर, अमे बाह्य रोगोने मटाडीने घडीकमां ज बधा लोकोने साजा करी दईए छीए'. (७७५). . एटले जमणा हाथे पोताना डाबा हाथनी आंगळीनो स्पर्श करी, तरतना उगेला सूर्यना किरण जेवी दीपती ते बतावीने ते देवोने महर्षिए का, 'मारा आंतरिक रोगोनी पासे आनो तो शो हिसाब ? परंतु जो ते रोगो पछी पण सहेवाना ज होय तो हुँ तेमने हमणां ज सहुं ते ठीक छे.' (७७६).
'हे महामुनि, तुं ज अहीं आंतरिक रोगोनो हरनार छे'-ए प्रमाणे कहेता ते बने देवोए तेना चरणमां पडीने पोतानुं स्वरूप प्रगट कयु, देवेन्द्रे कहेली प्रशंसा संभळावी अने सनत्कुमार महर्षिना आशिर्वाद लईने स्वर्गमां जई देवेन्द्रने ए वृत्तांत कह्यो. (७७७). 'बाप रे ! शुं धैर्य ! शुं अद्भुत सरळता ! अहो एमनो उपशम ! शुं वचन अने मननी गुप्ति ! तेमनी क्षांति पर न्योछावर ! तेमना संयम, तप