________________
શાલિક અને ભદ્રા કરીને જ જવાની જરૂર છે. આત્મા ત્યારે ભગના સંગમાં પણ પિતાના યોગ સાચવવા સમર્થ થાય છે ત્યારે જ તે ખરે ગી બની શકે છે. એકાદ માસ ગૃહસ્થાવાસમાં રહે અને આ ચળકાટ જે સુવર્ણ જ હશે તે તેટલા કાળની કસોટી પછી પણ કાયમ જ રહેશે; પણ જે માત્ર હેઠળ જ હશે તો તે તેટલા કાળના ઘસારામાં ખવાઈ જશે. અને ઢેળ પાછળ છુપાયેલી કાટવાળી ધાતુ ખુલ્લી થશે. બેટા, ઘણું પ્રસંગે એવું બને છે કે મનુષ્ય પોતાની વૃત્તિનું ખરું સ્વરૂપ સમજી શકતા નથી અને ન કરવાનું કરી બેસે છે. આખરે કાંઇ નહિ તે પણ જગતને એક શ્રેષ્ઠતાનું દષ્ટાંત પૂરું પાડીને તેને શ્રદ્ધાહીન બનાવે છે અને પોતે પણ બને છે. મારા આ અનુભવમાં વિશ્વાસ આપ્યું અને એકાદ માસ અહીં સ્થિતિ કરે. વળી, મનુષ્યસ્વભાવ આંચકાને સહી શકતો નથી. જ્યારે કોઈ કાર્ય આવેગવશ અને તાત્કાલિક થાય છે ત્યારે તે આંચકાનું બળ ઢીલું પડયા પછી પ્રતિઆંચકા ( પ્રત્યાઘાત) નું બળ એટલું વેગવાન હોય છે કે મનુષ્યને ક્ષણવાર હારી પાછું હઠવું પડે છે. તેવો પ્રસંગ ન આવે તે માટે હૃદયની અવસ્થાઓને ગૃહવાસમાં રહી છેડો કાળ જુઓ, અને બને તેટલી મહાપ્રયાણની તૈયારી કરે. હદયને મળ અહીં જ જોઈ, શુદ્ધ થઈ પ્રભુ પાસે જવાય તે તે માર્ગ કંટકરહિત થાય છે. હાલ તે કલ્પનાના પ્રદેશમાં તે પ્રભુની સૃષ્ટિ રચી ત્યાં વિહરે અને ત્યાં જે શરીરકષ્ટ અને સંકેચ ભોગવવા પડશે તે કલ્પનામાં જ “હતાં” શીખે, અડગ રહી શકવાનું બળ મનુષ્ય પ્રથમ પિતાની કલ્પનામાં સિદ્ધ કરવાનું છે, અને તે મેળવ્યા પછી સાક્ષાત્ અનુભવ માટે પ્રવૃત્તિ કરવી યોગ્ય છે.
શાલિભદ્રઃ તે ભલે, માજી ! આપની સલાહ હું માન્ય રાખીશ, અને ત્યાગના સ્વરૂપને ધીમે ધીમે અહીંથી જ સિદ્ધ કરીને પ્રભુના ચરણે ગતિ કરીશ.
